‘Tja, jij bent een mensenmens. Die houden het in de zorg niet vol.’ Mevrouw Van Geel stelt het laconiek vast bij het bezoekje dat ik haar in het ziekenhuis breng.

Ze is opgenomen omdat ze te ziek werd van de chemo. Jarenlang had ik alleen maar haar man gezien op het spreekuur, en toen zij een keer kwam, was het meteen mis: de kortademigheid waar ze de laatste tijd last van had, bleek van een longtumor te komen.

Er was meteen die goeie klik in onze verstandhouding die alle versieringen overbodig maakt. Recht naar de kern, ze wilde het over euthanasie hebben. Dus hadden we het daarover. Zij is zo’n ferme vrouw die heel goed weet wat ze wil en vooral ook wat ze niet wil. Dus wilde ze weten wat ze aan me had en me haar wensen duidelijk maken. We mochten elkaar meteen.

Het eerstvolgende gesprek daarna was dus dat ziekenhuisbezoekje. Waar ik met hangende pootjes moet gaan vertellen dat ik intussen besloten heb de praktijk te verlaten. Lastig, nu we net het onderwerp euthanasie hebben besproken. Het verrast haar niet, ze had zelf de diagnose al gesteld. Een mensenmens.

Gelukkig blijkt mijn opvolgster ook van het mensenmenssoort. Ik heb de euthanasievraag van mevrouw Van Geel aan haar over kunnen dragen. Ik ben blij dat ik zo’n opvolgster gevonden heb. Dat ik überhaupt een opvolgster gevonden heb voor zo’n moeilijke praktijk. Nu duimen dat ze het volhoudt.

NB: Mevrouw Van Geel heet natuurlijk niet zo. Ze heeft wel toestemming gegeven voor dit stukje.

(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)