Herfstwandeling
‘Hoi Martine. Wat een moedig besluit en mooi om te zien dat je bezig bent met de dingen die er voor jou toe doen! Mocht je een keer langs de A2 rijden tussen Den Bosch en Utrecht, nodig ik je uit om een herfstwandeling te maken. Gezonde groet. Desiré.’
Desiré is loopbaancoach voor artsen. Ze heeft me ruim twee jaar geleden gecoacht toen ik al twijfels had over mijn plek in de huisartsenpraktijk waar ik op dat moment dertien jaar werkte. De ongezond hoge werkdruk greep me er naar de keel. Ik had haar gemaild dat ik de knoop had doorgehakt om uit de praktijk te stappen.

Lentewandeling
Exact zes maanden, één week en vijf dagen na deze mail komt het er eindelijk van, die herfstwandeling. Al is het ondertussen bijna een lentewandeling: over minder dan een week begint de lente en de narcissen staan al hoog om de stammetjes van de beukenbomen, al snijdt de wind ons koud in het gezicht.

Buikpijn
Er valt veel bij te praten na die lange tijd en laverend om modderpoelen en diepe tractorsporen vertellen we elkaar hoe het ons vergaan is in de tussenliggende jaren. Zij heeft privé veel meegemaakt met een heftig overlijden, ik ga werken voor de Levenseindekliniek. We vinden elkaar, we hebben allebei iets met de dood en hoe intens het leven daarrond vaak wordt. Voor leven geldt net als voor werk: goed afscheid nemen is belangrijk. Goed afsluiten, de pijn doormaken. Hoe zuiver ons lijf vaak vertelt wat er is; soms letterlijk: Desiré vertelt over buikpijn en barensweeën. En uit de doorgemaakte pijn de levenslessen puren die je meeneemt naar vandaag.

Driesprong
Als we op een driesprong aankomen, neemt de coach in Desiré het over: ‘Martine, kijk hier eens rond en vertel hoe je in dit landschap ziet wat je hebt achtergelaten en waar je naartoe gaat.’
Mijn blik valt op het veld met de laag afgeknotte stammetjes van een beukenhaag. ‘Dat is duidelijk de praktijk die ik heb achtergelaten: er is verlies, er is een gat geslagen, maar het is ook schoon achtergelaten, het kan weer groeien. Mijn opvolgster kan als een vaardige hovenier haar eigen stempel drukken.’
Om van het veld naar de weg te raken, moet ik nog een modderstrook doorploegen om bij de driesprong te komen. Dat klopt ook wel: de overgangsfase is vreemd, onwennig afkicken van de ren-je-rot-drukte.
Bij de driesprong kan ik kiezen: links of rechts op een goed onderhouden verharde weg, wind mee of tegen. Of recht vooruit: een onverhard tractorspoor. M’n eigen weg vinden.

Frisse wind
De toekomst ligt open, ik kan alle kanten uit. Wat een bevrijdend vooruitzicht. Laat de frisse scherpe wind ondertussen maar flink de beangstigende onzekerheden wegblazen.
In het pannenkoekenrestaurant aan het einde van de wandeling warmen we ons aan een romige cappuccino en een punt monchoutaart. Schoenen vol modder onder de tafel. Dat heb je zo met driesprongen.

(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)