Er is veel troost te halen in koffiebars. Vooral als ze leeg en stil zijn. Vroeg in de ochtend. Je kunt er net zo diep en anoniem in wegduiken als onder je zachte donzen dekbed. Even weg van de wereld. Wat jazzy muziek of Franse gouwe ouwe kan net.
Meestal duurt dat niet lang: als de perfecte koffiebar leeg blijft, gaat hij failliet en ben ik mijn plekje kwijt. Of de sfeer zit zo goed dat het klootjesvolk vanzelf de weg weet te vinden. En dan is het over en uit met de paradijselijke rust waarin mijn creativiteit zich net wakker geeuwt en eens goed uitrekt.
Oordopjes willen nog wel een tijdje helpen, maar als de gegoede pensionada’s met hun kapsels-recht-van-het-salon en hun Delvaux en Diortassen de weg gevonden hebben, dan kan ik het wel schudden. Tegen de schelle stemmen van dat (meestal vrouw-)volk, helpen geen op maat gemaakte oordopjes met hoogste dempingsfilter meer.
Er komt natuurlijk een tijd dat ik zelf transformeer tot zo’n paars gepermanent kwekkend hoofd met drie favoriete onderwerpen: wie is er nu weer dood gegaan? Wie heeft het leukste kleinkind? En wat zijn de kwalen van de dag?
Tot die tijd zoek ik mijn heil in de beste koffiebar van de wijde omtrek: mijn eigen keukentafel. Nu nog oefenen op dat perfecte hartje in het melkschuim.
Hallo Martine , wat een leuk stukje ! Liefs Mignon
Hallo Martine, wat een leuk stukje ! Liefs Mignon
Dankjewel, Mignon!
Gefeliciteerd Martine! Zowel lay out als verhaaltje heel fijn. Hoop nog veel van je te lezen. Groet Yolanda.
dankjewel Yolanda!