Ik ren het ene rondje na het andere op de Finse piste bij de spoorweg. Ik moet wel, want de stresshormonen moeten eruit. Die komen van de DERK-klus die ik vanochtend móest doen. DERK = Doe Eerst De Rotklus. En reken maar dat het doorspitten van zo’n verzekeringsofferte een Rotklus is.  Ik heb een grondige hekel aan alles wat te maken heeft met verstandig nadenken over geld.

Ik kan dat gewoon niet. Niet alleen omdat ik totaal geen cijferhoofd heb, het heeft meer te maken met een instinctieve diepgewortelde afkeer voor het bezig zijn met financiële zaken. En toch is dat nu nodig. Ik heb mijn baan opgezegd – en daarmee mijn zekerheden overboord gegooid. Als zzp’er ga ik een stuk minder verdienen. Daar hoort verstandig nadenken over geld onvermijdelijk bij.

Terwijl ik ren, begin ik te snappen wat er gebeurt. Het confronteert me met een existentiële angst. De angst voor tekort. Heb ik dat van mijn ouders meegekregen – beide opgegroeid in een oorlog? Is het iets wezenlijks menselijks? Of heeft elke kostwinner dat gewoon?
Net als mijn moeder vroeger, heb ik altijd wel iets te eten of te drinken bij als we het huis uit gaan. Voor het geval iemand van honger of dorst dreigt om te komen. Alsof de wereld niet vergeven is van pompstations en winkels en koffiebars en eettentjes. Waarom sjouw ik eigenlijk met noodrantsoenen te midden van al die overvloed?

Terwijl de endorfines van het rennen de stresshormonen verdringen, komen gezonde gedachten naar boven: angst mag, dat betekent niet dat het ook waar hoeft te zijn. Angsten kun je alleen maar overwinnen door het beest in de ogen te kijken. Ja, ik ben bang voor tekort. Bang om mijn kinderen niet te kunnen geven wat ze nodig hebben, bang om mijn huidige bestaan op te moeten geven. Bang om in de goot te belanden. (ik draaf maar even lekker door).
Maar dat is niet erg, ik ben juist met iets heel positiefs bezig: vrijheid herwinnen.

Dit is een oefening in de kunst van de beperking: met hoe weinig kan ik toekomen? Hoe weinig geld, hoe weinig spullen, hoe weinig rampenplannen?
Hoe minder ik nodig heb, hoe vrijer ik ben. Ik beslis om te durven vertrouwen dat er altijd genoeg zal zijn.

Resoluut zet ik mijn handtekening onder de offerte. En schenk dan toch maar een kopje Beschermengelthee in. Voor de zekerheid.