de dikke en de dunne

Waar is de tijd dat hij het magerste mooiste babietje was dat ik ooit gezien had? Drie en een halve week te vroeg maakte hij zijn stormachtige entree in ons leven en zette het totaal op zijn kop. Onze eerstgeborene. Hij was zo’n lichtgewichtje dat op zijn handjes knokkeltjes te zien waren in plaats van schattige deukjes. Ik vond mollige babies ineens helemaal niet mooi meer. Tot een jaar of twee later nummer twee volgde. Met zijn flinke vier kilo schoon aan de haak was dat zo’n lekker dikzakje dat ik ineens niks meer vond aan die dunne babietjes. Eigen kind schoon kind, zo bleek maar weer.
vleugels

Nu, bijna achttien jaar later, rij ik met een auto vol pubers – zes in totaal – op een vroege herfstochtend naar Delft. Ze gaan snuffelen op de open dag van de Technische Universiteit. Vijf prachtige slungels op een rij, nog wat moe van de korte nacht want het was vroeg opstaan, en één dapper meisje.

De eerste fase van het lege nest syndroom kondigt zich aan. Nog even en mijn eerstgeborene slaat zijn vleugels uit. ‘Op kamers’ zoals dat in Nederland heet, maar bij ons heet het nog altijd gewoon ‘op kot’. Hij is wel gewaarschuwd voor de sollicitatiegesprekken voor die kamers: zeg nooit dat je bij de scouts bent en ook niet dat je van plan bent om elk weekend naar huis te gaan. Zó Vlaams blijkbaar, en zó fout.

Mijn hart neuriet van geluk als ik dit jong geweld zie trappelen om hun entree te maken, de wereld ligt aan hun voeten. De belofte van de stralende jeugd. Een puistje hier en daar, wat pluizige baardgroei… deze jongetjes zijn de toekomst.

sterrenhemel

Mijn leven lang al ben ik verzot op bibliotheken. Die van Delft is luilekkerland. Dus terwijl de jeugd zijn licht gaat opsteken bij de verschillende faculteiten en proefcolleges volgt, trek ik me daar terug. Zoon verdiept zich in de nanobiologie, ik nestel me met mijn eigen schrijf-huiswerk in één van de vele uitnodigende werkplekjes. Ik lijk wel aan de rand van een sterrenhemel te zitten met die kegel die op hoge poten vanuit de centrale ruimte opstijgt tot ver voorbij het grasbegroeide dak. Aan één kant rijst een muur van boeken. Daarachter een met neon uitgelichte kobaltblauwe muur. Zo komt al die wijsheid rug aan rug extra decoratief uit de hoek.

Vóór me zitten ijverige jongens en meisjes geconcentreerd over hun laptops gebogen in kleine groepjes aan de her en der verspreide tafels. Ook onder de sterrenhemel. Flesje water, mobieltje en koptelefoon schijnen ook onmisbaar in de uitrusting.

Ze vertederen me. De vlijt en toewijding waarmee deze intellectueeltjes in de dop hun grijze massa trainen. Zij zijn degenen die oplossingen gaan bedenken voor de vele grote en kleine problemen in onze wereld en op de planeet..

headspace

Zonet zag ik er één zich even afsluiten temidden van dit studiegeweld. De jongeman zette zich kaarsrecht in een zeteltje, deed zijn oortjes in en sloot de ogen. Zeker een kwartier bleef hij zo zitten, heel rustig ademend. Ik wed erom dat hij aan het mediteren was. Zou hij Headspace luisteren door zijn oortjes of heeft hij mijn favoriet al ontdekt, de heerlijk rustige stem van Edel Maex? Fijn te zien dat de jeugd ook het nut en de noodzaak van stilte en meditatie inziet. Ik zie het graag gebeuren, onze samenleving heeft het nodig.

pies en kak

In mijn eigen studententijd studeerde ik ook het liefst in de bib. Samen sterk, je was er nooit alleen, we steunden en motiveerden elkaar. Altijd weer terug naar de boeken. We lachten de spanning weg in examentijd. Hoe zwaarder het werd, hoe schunniger de moppen en hoe lager het niveau zakte. Tot we het dieptepunt bereikten: pies- en kakmoppen. En oh wat lucht dat op soms, haha.

Middagdipjes verdreef ik door een dutje in de afgesloten studiecellen. Tot ik mezelf een keer wakker snurkte.

massagestoelen

Maar deze bib is andere koek, en ook de studenten zijn duidelijk van een andere generatie. Ik schrijf met pen in een schrift, zij typen alles op de laptop. Ik heb ouderwetse oordopjes in, zij oortjes. Ik heb een leesbrilletje nodig, hun jonge ogen zien zelfs de kleinste lettertjes nog. Mijn rug doet zeer na een tijd zitten. Die van hen hopelijk niet. Of zouden daarvoor die twee massagestoelen dienen die ik in een hoekje ontdekt heb?

Zij kijken vol spanning uit naar hun carrière. De jeugd van tegenwoordig? Ik heb er alle vertrouwen in.