Niets is leuker aan vakantie dan thuiskomen. Je eigen douche, eigen bed en kussens en je eigen toilet. Dat vinden mijn darmen ook. Samen hebben we weer dolle avonturen beleefd deze vakantie.
Niet dat ik lijd aan prikkelbare darmen of andere intestinale ellende, maar weg van huis verstoort wel de rust, reinheid en regelmaat waar mijn stoelgang en ik nogal op gesteld zijn. Elke verandering van omgeving moet even verwerkt worden voor de natuurlijke gang der dingen zijn ritme hervindt.
Mijn darmen en ik, samen doen we onze stinkende best om alles te trotseren wat op ons pad komt. En dat was me weer wat. Franse wc’s (waar ik dankzij de plastuit mijn handen niet voor omdraai), geweekte pruimen bij het hotelontbijt, verandering van spijs en 
drank, afwezigheid van wc papier in de aires van de Route du Soleil, en naar zeep en handdoeken kun je vaak al helemaal fluiten.
Verder hebben we op lange wandeltochten samen de boskakker uitgehangen. Heerlijk als je nodig moet in de vrije natuur. Men zoeke zich een beschut plekje achter een brede boom of struik, let erop dat er geen prikgewassen in de buurt zijn en gaat zijn gang. Ondertussen het uitzicht over berg en dal bewonderend. En dankzij mijn befaamde ‘kakzakje’ dat trouw in mijn rugzak zit op reis, ben ik zelfs daar toch van het minimale comfort voorzien: wc papier bij de hand én zakjes om dat weer mee terug te nemen. Want de natuur moet er niet erger onder lijden dan nodig. Een klodder alcoholgel voor de handen (of de handen wassen in een snelstromend ijskoud bergriviertje), en we kunnen weer verder stappen. Beweging genoeg dus, ook op dat gebied niets te klagen. En toch blijft de stoelgang wat van slag.
Tot thuis. Binnen een uur na aankomst, hebben mijn ingewanden het ook door: we zijn thuis! Ik moet nodig. Samen maken we er een prachtig kunstwerk van: een drol zoals mijn vader altijd placht te tekenen: een mooie gedraaide toren met een spits puntje. Hij tekende er altijd nog wat damp bij om het af te maken.
De oude chinezen hadden gelijk: vis en gasten gaan stinken na drie dagen.
Haha! Boskakker ?
Maar herkenbaar onderwerp en hier net zo actueel. De mijne gaan gewoon keihard in staking. Geen bruin brood? Tweemaal daags warm eten, veelal met kaas en/of groenten in een krokant jasje? Bekijk het maar, daar doen we het niet voor. Waarna het dus met recht keihard werken wordt en ik een week na vertrek licht wanhopig begin te worden. En maar zitten, het liefst op de drempel van de uitgang wordt er stil gehouden. Wel of niet? Uiteindelijk geen keus, maar wel erg zeer pijnlijke bedoening. Ik heb mezelf daarna maar op een dieet van veel koffie en water drinken gezet.
Nu thuis houden ze zich nog stil. Het acclimatiseren is begonnen en de eerste sneetjes bruinbrood verorberd 😀