‘Oké Stella, wat kost het me vandaag als ik je niet naar school hoef te brengen?’
Gelukkig heeft ze nog niet door dat ze deze situatie zwaar kan uitbuiten: ‘Eén Penny.’
‘Deal’.  
How low can you go? Very very low blijkbaar. Als het effe niet anders kan toch.
Ik koop mijn moederplicht af voor drie?neenhalve euro. Haar broer helpt haar de gevaarlijke weg oversteken en fietst haar naar school. Ik mag in bed blijven liggen. Wachten tot ik de dag weer een beetje in de ogen kan kijken en ik genoeg energie bij elkaar gesprokkeld heb om op zoek te gaan naar die Penny – ‘het tijdschrift voor de paardengek’ – voor ze weer thuis komt.

Nee, het is geen burn-out want ik functioneer nog op alle fronten en een depressie is het ook niet want er zit geen zweempje neerslachtigheid bij. Het is puur wat ik de laatste tijd arboartsen zo mooi zie omschrijven als een ‘energetische stoornis’. Fraai eufemisme voor op je tandvlees lopen. In het rood gaan.

En wat ik in deze periode – die gelukkig ondertussen al bijna een jaar achter mij ligt – vooral geleerd heb, is dat ik uitgerust ben met een zeer nuttig instrument: een ingebouwde rem. Dat ik wel een talent voor burn-out heb, maar het nooit zover zal laten komen. Dan trap ik vol op de rem en roep gedecideerd ‘Ho’ tegen het voortgalopperende paard.
Zo troostte ik mezelf die woesdagochtenden dat ik in bed voor pampus lag. Mijn ontslagbrief had ik al ingediend, nog even volhouden tot het contract uitgediend is.

Ik koop mijn dochter om. Wat een slechte moeder. Nog heel even dan. Ik draai me nog eens om en trek de dons ver over mijn hoofd.
Voor één Penny.