‘Welke kleuren heeft de woonkamer bij jullie thuis?’ vraagt de hulpvaardige verkoper me. Hij klapt zijn map met label ‘DE BAAS’ open om alle mogelijkheden te tonen van de bank waar ik mijn oog op heb laten vallen.’
‘Grijs vooral. Veel grijs. Mislukt saai grijs op de muren en een mislukte grijze epoxyvloer die te egaal uitgesmeerd is waardoor er geen leven in zit. Daar bovenop een mislukte toplaag die verkleurt door de zon en loslaat op de druk belopen plekken.
Dan ligt er nog een mat die ooit wel mooi was. Een zwart-witte koeienmat. Helaas is die ondertussen kaler dan de man des huizes.’
‘Slecht lot,’ had de verkoper van die koeienmat laconiek gereageerd. (De mat hè, niet de man.)
Ik hoor mezelf bezig. Wat denkt De Baas ondertussen over mijn huis. En dus over mij?
Geen kleur. Saai.
En daarom wil ik nu een gele bank.
Eindelijk een bank. Sinds we in 2003 dit huis bouwden en erin trokken, leven we op de bank van de buurvrouw. Zij verhuisde net vóór ons naar deze straat en nam het afdragertje niet mee: het witte Ikea bankstel dat haar lief – nu al lang haar man – voor zijn eerste vrijgezellenflatje kocht. Ondertussen zijn zij aan hun derde designset toe, terwijl wij nog altijd op een geleend stelletje hangen.
En ik wil nu ook eindelijk een echte bank. Een mooie bank. Een zetel. Een salon. Een echt bankstel. Een bank voor de rest van mijn leven.
Geel.
Ik wil een gele bank om al dat saaie grijs tot leven te wekken. Een bank om te zitten, te knuffelen, te lezen (heel veel te lezen!), te kletsen, te aperitieven, om naar het vuur te staren en om te cocoonen. (waarom hoor je dat woord nooit meer? Al net zo out als ons Ikea-afdankertje waarschijnlijk).
‘Onverslijtbaar’ garandeert De Baas me, ‘die gele bank’. En dat geel dat krijg ik ook wel verkocht aan mijn man. Nu alleen nog durven beslissen. Waarom kun je banken niet passen zoals kleren? Even kijken hoe het staat en of je je er lekker in voelt. Wat draaien met je kont en kijken door een half dichgeknepen oog naar het geheel. Pas dan beslissen en je kaart trekken bij de kassa.
Nee, je moet het plaatje in je hoofd voorstellen en daarmee de knoop durven doorhakken.
Maar die bank die komt er.
Ondertussen stel ik met verwondering dat een mens ook met mislukte muren, een kale man en een geleend stelletje, ontzettend gelukkig kan zijn in dit huis. Met of zonder gele bank.
Júist lekker: cocoonen. Zeker iets voor in december, tijdens de kerst!
En hóe staat ie?
Een mooie gele bank in een voor de rest grijs huis, dat lukt nog wel. Toen ik 20 jaar was en studeerde kwam een klasgenoot in mijn ouderlijk huis werken aan een opdracht. Deze wandelde binnen, verschoot zichtbaar en zei: “Marie, in jullie living staat een groene lederen salon, een blauw met gele kast en paarse stoelen.” Van de rode mat en waarschijnlijk nog een hoop kleuren die ik ondertussen vergeten ben, heeft ze zedig gezwegen. Tja, dat was duidelijk de invloed van mijn moeder.