Man heeft een nieuw batterijtje nodig voor zijn horloge en ik heb een glas rosé teveel op. Perfecte combinatie; uitgelezen kans om er nog eens werk van te maken: het bewonderen van het icoon van Montblanc. De pen der pennen. Het Meisterstück. De vulpen waar ik al zo lang van droom. De zaak staat vol, en toch vraag ik de verkoper om mij wat te laten zien uit de vulpennencollectie. Ik meld wel eerlijk dat ik niets zal kopen vandaag. Er moet eerst een boek komen. Pas dan de beloning. De Meisterstück.

De verkoper is duidelijk zelf een fervent pennenliefhebber. Hij maalt niet om de drukte in de winkel en stuurt een vertegenwoordiger-met-pak-en-obligate-laptoptas wandelen. Uit het borstzakje van het  ruitjeshemd dat spant om zijn dikke buik, haalt hij ‘zijne stylo’. Meteen corrigeert hij zichzelf: ‘Ge moogt nooit stylo zeggen tegen een Montblanc.’ Hij laat hem alleen zien omdat hij wil weten of ik een pen of een vulpen wil. Bij de vulpennen kan je vervolgens kiezen voor een systeem met vullingen of opzuigen van de inkt uit een inktflesje. Hoe ambachtelijk wil je het hebben? Hij  toont mij de speciallekes. De ‘Rouge et Noir’ is mooi maar te hip, de echte Meisterstück is dan weer téveel ego. Schrijvend en mediterend heb ik de afgelopen tien jaar de uithoeken van mijn ego verkend. Zo groot als een Meisterstuck is het nou ook weer niet. Al mochten de puntjes wel wat bijgeknipt worden, en heb ik het – net als mijn haar – ook flink moeten uitdunnen. Ik kom uit bij de rosé versie van de Meisterstück 90 Years Special. Niet te dik, niet te dun. Niet te zwaar, niet te licht. De gulden middenweg. Zo klein is mijn ego nou ook weer niet. Toevallig past deze prachtige vulpen perfect bij mijn bronzen regenjas en mijn goudkleurige laptop.
Goed gedoseerd kan een portie blingbling op zijn tijd mij wel bekoren.

Je kunt ook helemaal uit je dak gaan, . Rondsurfend op Montblancs gedistingeerde site kom ik met slangen getooide gruwels tegen die de naam serpent dragen. ‘The Ultimate Serpent’  spant de kroon. Wie in godsnaam wil zichzelf zoiets toedichten? Of is dit bedoeld voor heimelijk beledigen van stiekem gehate echtgenotes?

De keuze lijkt gemaakt, maar zoals gezegd: ik koop hem niet. De Montblanc is namelijk de beloning voor het boek dat er ooit moet komen. Ik schrijf meer óver het boek dan dat ik aan het boek zelf schrijf. Korte stukjes tussen het vele dokteren door zijn nog wel te doen, maar het uithoudingsvermogen en de wilskracht voor een boek is andere koek. De vulpen is de wortel die me voor de neus bengelt.

Man slaat het allemaal geamuseerd gade. ‘En als ik die nu eens voor je verjaardag koop?’
‘Nee! Pas als ik dat boek geschreven heb.’
Klink ik zo overtuigd genoeg? En wie probeer ik nu te overtuigen? Man of mezelf? De rosé vulpen is een speciale editie, een tijdelijke collectie. De laatste in de winkel. Tuurlijk. Zul je altijd zien.

Je reinste catch-22. Typisch vrouwen: hoe je het dilemma ook oplost, het is nooit goed. Serpenten.