Mijn ‘bazen’ zijn op vakantie, ik run de tent alleen deze week. Het is de eerste week van de paasvakantie hier in België, en wie kan, gaat skiën. Dat doen mijn twee collega-huisartsen dan ook. Ik blijf hier en draai de praktijk alleen. Samen met de secretaresse die er is van halfnegen tot halfvier.

Het zijn lange dagen. Non-stop draai ik spreekuur van halfnegen in de ochtend tot de laatste patiënt de deur uit is. Vaak is dat pas rond halftien of zelfs tien uur. Die avondspreekuren vind ik prettig. De wereld valt stil, de telefoon zwijgt en vaak zijn het echte ontmoetingen. Wat maken we het in Nederland toch moeilijk soms. Zo ingewikkeld hoeft het helemaal niet te zijn, dat avondspreekuur.

O ja, een beetje vrij was ik ook: twee keer is het me gelukt om een uurtje pauze te nemen, en woensdag was ik zelfs de hele dag vrij. Tussendoor een zeldzame visite in het zonnetje op de fiets is ook echt ontspanning.

Als de week erop zit, ben ik niet eens moe, zoveel voldoening gaf het werk me. De sleutel is simpel: hard werken, een navenante verdienste en amper stress. Niet opgejaagd worden maakt het werk zoveel leuker. Ik genoot van de prettige contacten en toen ik eenmaal in de wedstrijd kwam en het ritme onder de knie kreeg, was ik die dieselmotor die kon gaan en blijven gaan.
Een week geleden was er wel stress. Ik durf het bijna niet hardop schrijven, maar de stress kwam van te wéinig werk. Nooit gedacht dat ik daar ooit nog over zou klagen. Maar ik heb ervaren dat te weinig werk net zo deprimerend is als te veel. In België moet je echt elke patiënt verdienen, we zijn hier toch een beetje kleine kruideniers.

Vrijdagavond sluit ik de tent om halfnegen, en kan ik overlopend van contentement aan mijn weekend beginnen. Dat ziet er op zaterdagochtend zo uit: ’s ochtends vroeg – als de vogeltjes nog op hun luidst fluiten – buiten mediteren op het terrasje van mijn tuinkamer, het reeds opgeruimde hoofd nog wat verluchten, ontbijt met man en kinders, en dan krant en koffie in mijn favoriete koffiebar. Er komt een blogje van, hét symptoom van optimaal welbevinden.

Was ik twintig jaar jonger, ik wist het wel, ik startte een solopraktijk.

(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)