Zodra ik de telefoon weer aanzet na de schrijfles van vanochtend, rollen de bliepjes en piepjes binnen. Eén gemiste oproep van Dominique. Dan een gemist WhatsAppje: ‘Heeft Stella zin om te komen spelen? Welkom tot 17u, zwempak meenemen.’
Het volgende WhatsApp bericht laat aan duidelijkheid niets te wensen over: ‘Ben zo vrij geweest om bij jullie te gaan aanbellen en Stella mee te nemen. Ze gaan nu zwemmen en samen huiswerk maken. Veel schrijfplezier!’
Ik word slechts een muggenprikje schuldgevoel gewaar, jeuken doet het niet eens.
Thank God voor betrokken mede-moeders!

Zelf zit ik een week te genieten op schrijfcursus in de Franse Dordogne, mijn dochter van elf moet zich zelf zien te vermaken deze hele vrije woensdagmiddag lang. Weliswaar onder het toeziend oog van haar broer van zestien, maar die moet hard studeren voor zijn examens.
Ondertussen is manlief aan het werk, die komt thuis rond vijven.
En het is warm. Hier in Frankrijk, maar blijkbaar ook thuis in België. Wat heerlijk dat Dominique gewoon het heft in handen neemt en zich over mijn dochter ontfermt.

Het doet me terugdenken aan een ochtend lang geleden. Stella was nog een baby, en zoals dat gaat met die kleintjes: ineens bleek ze op een ochtend ziek. Koorts. Ik laat haar over aan de goede zorgen van haar vader die jarenlang huisman was terwijl ik een huisartsenpraktijk uitbouwde.
Ik begin aan de raadpleging en zoals altijd vergeet ik meteen alles om mij heen vanaf de eerste patiënt. Ik kan alleen nog opgaan in de verhalen, zorgen, vragen, angsten van de ene patiënt na de andere.

Het zal een uur of halftwaalf geweest zijn – de laatste patiënt van het ochtendspreekuur net de deur uit – toen ik voor het eerst weer aan mijn zieke baby thuis dacht. Zo groot was mijn vertrouwen in mijn zorgzame (huis)man. 

Een geruste ziel blijkbaar.
Al kan dat alleen met geweldige mensen om je heen.

Dankjewel, Dominique!