juli 2017
Mijn disgenoten aan de lange kloostertafel zijn een gepensioneerd maritiem verzekeraar, de obligate Compostella-pelgrim, de organist die de zondagdienst luister komt bijzetten en een weduwe die hier al 20 jaar geregeld rust zoekt. De ex-maritiem verzekeraar komt twee keer per jaar een week naar dit klooster om zware boeken te doorworstelen over filosofie en ethiek. Dingen die er thuis nooit van komen, die op de stapel blijven liggen.
Hij is een zelfverklaard agnost, maar komt toch naar de gemeenschappelijke gebedsmomenten: de metten, het middaggebed en de vespers. Hij doet dat uit respect voor de broeders, om hen te bedanken voor hun gastvrijheid die hem deze waardevolle weken mogelijk maken.
Ik ga om heel andere redenen af en toe naar dit klooster en deze gebedsmomenten: ik kom hier om te schrijven maar geniet ondertussen met volle teugen van het galmende gezang, van de bijna monotone psalmen die je na twee zinnen al kunt meezingen, van de luide kerkklokken op vaste tijdstippen en van de jubelende orgelklanken. Bij mij gaan ze recht naar mijn hart. Gepokt en gemazeld in een katholiek milieu, is mijn DNA doordrongen van deze rituelen. Ouders recht in de Roomskatholieke leer, gedoopt, gevormd en bij de nonnen naar school geweest. Op zondag ga ik al lang niet meer naar de kerk, maar we zijn wel voor de kerk getrouwd en onze kinderen zijn alledrie gedoopt. Tegenwoordig blijkt men dit te benoemen als ‘culturele katholieken’. Daar kan ik me wel in vinden. Ik kan erg genieten van deze rituelen en van de structuur die het hier aan de dagen geeft. Nog lang na zo’n weekend hier, loop of fiets ik psalmen te zingen die spontaan opwellen uit mijn borst: ‘De Heer is mijn herder, het ontbreekt mij aan niets. Hij laat mij rusten in groene weiden en voert mij naar vredig water…’
Maar ik kan ook erg lachen met de onbedoelde humor in de teksten. ‘Heb dank, heer, dat gij mijn voet vandaag voor letsel hebt behoed’, zongen we vanochtend uit volle borst. Nou heb ik afgelopen jaar twee keer mijn enkel lelijk omgezwikt en ja, dan spreekt hier toch wel levenservaring uit. Elke dag dat mijn voeten het goed doen, stemt mij dankbaar. Meer nog als het lekker rijmt.
En in één van de lezingen ging het over Filistijnen en ‘gezwellen’. Tja, op het lijf van de dokter geschreven zeker?
Het hele weekend dat ik hier in het klooster verbleef, ging het nieuws over de aangekondigde NMBS-stakingen. Dat was niet zo mooi voor de agnost, die op maandag met de trein terug naar huis zou keren na zijn leesweek. Ik nam de agnost dus maar mee in de auto en zette hem af in het station van Turnhout, waarna hij vlot een trein naar Antwerpen had.
De agnost en de culturele katholiek samen in de auto. We konden het prima vinden met elkaar. Mooi toch?
Hallo .
Ook wij zijn van die culturele katholieke.
Gedoopt
Comunnie
Vormsel
Trouwen tot de dood ons scheid
En weer trouwen en de belofte afleggen dat we elkaar altijd trouw zullen blijven.ik kan mij daarim wel vinden !!
Verder vind ik mij dus een goed katholiek !!!
Ik ben volgens mij goed voor de medemens net zoals u !!!
Dus u goede daad hebt u ook weer verricht door
De agnost zijn probleem op te lossen !!
Zo doen we dat als goed katholiek.
Je hebt het weer mooi verwoord .
En de hartelijke groeten van ons .
Annie