naakt met cactus

I’m a Good Book! Please take me home I promise I’ll behave.
Ik ben niet kwijt… ik ben op reis, kijk maar in mijn kaft! …Mag ik met je meeliften?
Hallo! Howdy! Hola! Bonjour! Ik ben een zwerfboek. Mag ik met je mee?

De boeken hengelen naar mijn aandacht vanuit het zwerfbib-kastje in het halletje vóór de cafetaria van ziekenhuis. Toen mijn vader heel ziek werd, bracht ik ineens veel tijd door in ziekenhuizen. Op een dag nam ik zo’n eenzaam boek mee naar huis, en herontdekte het plezier van zwerfboeken.

Omdat ze toch al ‘afgedankt’ zijn – binnenin toont de stempel ‘afgeschreven’ hun droevig lot – lees ik ze meer relaxed: het hoeft niet perse hoge literatuur te zijn, ze moeten niet uit, komt het er niet van, dan is dat ook oké. Het boek heeft de tijd en ik ook.

Zo ook het boek van Christine Crutsen met bovenstaande titel. Een heerlijke persiflage op het bekakte kunstwereldje. images

Het triggerde een oude herinnering: de tijd dat ik als naaktmodel de kost verdiende. Nou ja, de kost is wat veel gezegd, het was gewoon een studentenjobje om de kas een beetje te spijzen. Een student zit altijd op zwart zaad, nietwaar?

Dus melde ik mij in mijn eerste jaar in Leuven, 1990 moet dat geweest zijn, bij de studentenjobdienst. Er stonden lange rijen sollicitanten voor de jobs met telemarketing- en oppasvacatures.
Voor het eenzame kaartje aan het prikbord waarmee de locale kunstacademie een naaktmodel zocht voor de tekenlessen op woensdagmiddag, stond niemand. Geknipt voor mij, ik had geen zin om uren tijd te verspillen. En ik kon er niks verkeerds aan verzinnen. Naaktmodel spelen leek me even eerzaam als passen op een stel schreeuwende koters die in hun broek kakten en hun eten over de hele tafel zouden spugen. Die tekenstudenten zouden in ieder geval hun mond houden.

Voor de zekerheid belde ik even met mijn moeder. Zou ze het wel goed vinden? ‘Ik zou niet weten waarom niet’, was haar nuchtere antwoord en zo had ik mijn eerste studentenjob te pakken.

Soms was het wat koud, soms gingen afgeknelde ledematen wel erg pijn doen, en wat de leerling-kunstenaars ervan bakten was ook niet altijd even flatterend. ‘Je bent een mooi Rubensiaans model’, was het dubieuze compliment dat ik mocht incasseren.

Maar dat stond in geen verhouding tot de voordelen: ik werd per lesuur betaald, en dat zijn geen 60 maar 50 minuten. Ik ontwikkelde vaardigheden waarvan een mens het bestaan niet zou vermoeden. Het ongezien verstoppen van Tampax-touwtjes bijvoorbeeld. En de laatste pose mocht ik altijd zelf kiezen. Dan koos ik altijd een makkelijke houding en negen van de tien keer viel ik in slaap.

Hoe ik ook probeerde, het is me later nooit meer gelukt, slapend mijn geld verdienen. En nooit meer naakt.
images.jpeg

Geplaatst in: Blog

Een gedachte over “naakt met cactus

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.