Dolle pret was het, die twee jaar dat ik militair huisarts speelde in de – even diep ademhalen – Generaal Majoor de Ruyter van Steveninckkazerne in Oirschot. We maakten van alles mee en hadden de grootste lol. Zieke mensen zag ik amper, maar ik leerde alles over soa’s, zag er voor het eerst platjes kruipen, en kreeg jonge gezonde kerels op het spreekuur met vragen als: ‘Dokter, nou had mijn vriendin vanochtend keelpijn. Kan ik dat nu ook krijgen?’
Verder zag ik een triest publiek van uitgerangeerde vijftigplussers die hun leven hadden gegeven voor defensie en nu op een zijspoor werden gezet. Te oud. Heftige depressies heb ik er gezien. Het raakte me diep.
Maar ook een ijselijk gillende doktersassistente die boven op haar stoel klom omdat er een spin uit een doos kroop.
We hadden koffiepauzes van een halfuur en een zeldzame spectaculaire redding: een jonge kerel wiens broekspijp tussen de draaiende toren van een tank raakte en die zo een heup ontwrichtte. Akelig.
Gelukkig werkte ik ook twee dagdelen in een gewone huisartsenpraktijk in het dorp. Kwestie van genoeg gevarieerde pathologie te zien. Toen was ik verkocht; ik bleef uiteindelijk twintig jaar in de Nederlandse huisartsenzorg werken.
Wat er natuurlijk ook bij hoorde als militair, was de ‘PU’ – alles maar dan ook werkelijk alles wordt afgekort bij defensie – de Persoonlijke Uitrusting dus. Een militair zonder fatsoenlijke uitrusting is als een vogel voor de kat, nietwaar?
Bij die uitgebreide PU, hoorde ook een speciale bril. Om onder je gasmasker te dragen, want een gewone bril past daar vaak niet onder, en aan lenzen heb je niet veel in het veld.
Dus werd er ook voor mij zo’n militaire bril besteld. Mét camouflageprint op het dunne montuur, wat dacht je?
Alle militairen die zo’n bril nodig hebben, kunnen hem afhalen op het secretariaat van het gezondheidscentrum op de kazerne, daar komen dagelijks pakketjes van die bestelde brillen aan. Zo ook mijn bril. Een dikke plus vijf, mét astigmatismecorrectie.
De doktersassistente maakte het pakketje open en viste routinematig het briefje uit de envelop om te kijken welke naam bij deze bril hoorde. Toen zakte haar mond open. ‘Dokter Schrage is blind!’ riep ze uit over de hele gang.
Nou dat viel nog wel mee gelukkig, ik zag genoeg om snel weg te wezen voor ik mijn vak zou verleren. De koningin bedankte me in de eervolle ontslagbrief nog ‘voor de goede diensten haar den lande bewezen’.
Geen dank, het is graag gedaan.
(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)