‘Horse Racing Museum Newmarket’. Ik zie het bordje langs de zijkant van de weg en kribbel het gauw op een notitieblaadje. Wie weet hebben we op de terugweg van onze Schotland-reis nog wat tijd om in dit stadje rond te hangen en het museum een bezoekje te brengen voor we in Harwich weer de boot naar huis nemen. Leuk voor Stella in ieder geval, ons paardenminnend meisje. En ook voor ons zijn er ergere plaatsen te bedenken dan een museum om je dag door te brengen als je dan toch moet wachten.
Het blaadje verdwijnt in het dashboardkastje en belandt in de grote vergaarbak van dingen-die-misschien-wel-leuk-zijn-om-te-doen. 

Wist ik veel dat dit hét paardenrace-walhalla van race-gek Engeland is?
En wist ik veel dat het begrip wachten die dag een geheel nieuwe invulling zou krijgen? Dat wachten op 24 juli, de dag dat we inderdaad in dit museum belandden, een ultieme krachttoer zou blijken en verheven worden tot een hogere kunstvorm?
Het next level van wachten, een uitputtingsslag vol spanning en onzekerheid.

De snel neergekribbelde notitie bewees zijn nut: we hadden inderdaad zomaar een dag over. Een spannende dag, want die dag zou zoon Jerome te horen krijgen of hij werd aangenomen voor de KMS, de officiersschool in Brussel. Al maanden stond zijn leven in het teken van die opleiding: eerst een hoop fysische, psychische en psychotechnische testen. Daarvoor slaagde hij met glans. En dan op 27 en 28 juni, de dag na zijn proclamatie en afstuderen van de middelbare school, twee volle dagen van toelatingsexamens. Excuus, toelatingswedstrijd. Want het volstaat niet om te slagen, nee, je moet ook nog ‘batig gerangschikt’ zijn. En dat is nog niet zo simpel als er 700 mensen meedoen, en er maar 14 mensen toegelaten worden voor de richting Polytechniek, de richting waar hij zijn zinnen op gezet heeft. Van die 700 mensen zijn er gelukkig ook gegadigden voor andere richtingen binnen de KMS: SSMW, hogere zeevaartschool, en ook de mensen die militair arts of tandarts willen worden, moeten deze toelatingsproeven afleggen.

Jerome had maar één kwalificatie voor de ingangstest wiskunde: ‘gatmoeilijk!’ Al tijdens het eerste uur van de vier uur durende proef, liep een groot aantal deelnemers gewoon de zaal uit. Opgegeven. Onhaalbaar. Dat Jerome was blijven zitten, vonden wij al een mega-prestatie. 

En toen brak 24 juli aan, de dag dat hij zijn telefoontje zou krijgen. Tussen 13 en 20u kon hij gebeld worden. ’s Nachts had ik al gedroomd dat hij erbij was en dat we allemaal uitzinnig van vreugde waren en elkaar plat knuffelden. (Dat terwijl in mijn dromen zich meestal angstige scenario’s afspelen waarin er altijd wel iets mis gaat. Dit was dus een bijzonder goed voorteken.)

Die ochtend werden we goed uitgeslapen wakker ergens langs de kant van de weg in onze gehuurde mobilhome, trokken we goedgezind het stadje in, kochten een kaartje voor het museum en begonnen de dag met een koffie en croissant in de fijne bistro van het geheel vernieuwde prachtige museum. Het was de eerste echt hete zonnige dag van onze hele vakantie, dus met onze hoeden en zonnebrillen, misstonden we niet in dit epicentrum van de paardenraces.
De ochtend verliep aangenaam en we leerden veel bij over racepaarden, hun stamboeken, hun anatomie en verzorging, wat er gebeurt na hun pensionering,… Stella keek haar ogen uit en was direct weg met de European way of horseracing. Als een jockey bereed ze het simulatiepaard van dienst en de echte jockey die haar daarbij begeleidde was onder de indruk van haar techniek en vasthoudendheid:

… snel racen… traag wachten…

We ontmoetten Our Vic en Purple Moon, bekende racepaarden met een indrukwekkend palmares die nu op pensioen zijn en getraind werden voor een nieuwe carrière. Purple Moon was zo gevoelig dat hij therapeut mocht worden: paardentherapie is helemaal in, dus ook in Newmarket biedt dat perspectieven.
Een beetje paardentherapie hadden wij wel kunnen gebruiken toen het langzaam middag werd en de middag stilaan overging in de namiddag, zonder dat we gebeld werden. We checkten tien keer per uur onze telefoons, schrokken op van elk geluidje en de stemming daalde terwijl we ons daar in de schaduw van de prachtige binnenkoer geïnstalleerd hadden op de ligstoelen met een drankje en een broodje bij de hand. Het leek wel of de wereld om ons heen tot stilstand was gekomen. Er was geen publiek meer, de rust over het museum was totaal en niemand kwam ons storen, hoe lang we daar ook al bivakkeerden. Zo zag het wachten eruit: 

Het werd twee uur, halfdrie, drie uur, halfvier. Totale stilte. De moed zakte ons in de schoenen, we zagen de bui al hangen: hij is er niet bij. Vier uur. Toen was mijn geduld op en ging ik zelf rondbellen. Maar nee, ‘U moet gewoon geduld hebben. Iedereen wordt gebeld, ook wie niet geslaagd is.’ zei de meneer van het infocentrum. ‘Wij moeten 700 mensen bellen, dat neemt veel tijd in beslag. Tot 20u kunt u gebeld worden en als we niet rond geraken, gaan we morgen verder met bellen.’
Geduld dus, er zit niets anders op. Wij halen nog een flesje water en vervolmaken ons in de kuns van het wachten.

Uiteindelijk, rond halfvijf, komt het verlossende telefoontje: ‘Beste Jerome, je bent tweede reserve voor polytechniek, je bent er dus niet bij tenzij er nog twee mensen afhaken tussen nu en eind augustus, en die kans is minimaal. Maar je bent wel toegelaten tot de VDKMS, je kan beginnen aan een voorbereidend jaar in Sint Truiden zodat je volgend jaar opnieuw ingangsproeven kan doen voor de KMS.’

Teleurstelling en opluchting strijden even om voorrang, maar al snel wint de opluchting het. Jerome’s plan B is bepaald geen afgang, hij heeft het geweldig gedaan (nummer 16! Daar hoef je je niet voor te schamen me dunkt) en hij kan beginnen aan zijn droom van een militaire carrière. We zijn allemaal blij, moe, gaar en oververhit. De ontlading is groot en vraagt om een toast. De interesse voor de rest van het museum is instant vervlogen en met die toast en een lekker hapje, sluiten we een heel bijzondere dag af.

Als we ’s avonds allemaal in onze kampeerbedden liggen en ik Jerome net voor hij in slaap valt hoor zeggen: ‘Nu zit ik nog met één dilemma: ik had besloten dat ik mijn haar af zou scheren als ik naar de KMS zou gaan. Nu weet ik niet wat ik moet doen’, weet ik dat ook hij het laatste restje teleurstelling verteerd heeft.

…  En toen….

Net als je denkt: ’toen kwam er een olifant met een lange snuit’, toen was het verhaal NIET UIT!
Want zes dagen na het voorgaande, gebeurt dit:

RING RING…
‘Goedemiddag, u spreekt met het recruteringscentrum van Defensie, kan ik Jerome Duverger spreken?’
‘Die is thuis, zal ik u zijn nummer doorgeven?’ antwoord ik.
‘Ah is dat het 091-nummer? Dat hebben we, danku, ik zal hem daar bellen.’
Pas als ik de telefoon neerleg, denk ik: recruteringscentrum?? Dat heeft toch niks met de VDKMS te maken… Het zal toch niet waar zijn??
Ik bel Jerome, die heeft de telefoon op stil staan en ziet inderdaad een gemiste oproep. ‘Gauw terugbellen, man. Dan bel ik jou over drie minuten terug.’
En ja hoor… het ongelooflijke gebeurt: ‘Bent u nog steeds ge?nteresseerd voor de opleiding polytechiek aan de KMS?’ vraagt de man van het recruteringscentrum.
‘Ja…’ stamelt Jerome beduusd.
“Dan bent u bij deze geselecteerd. Inlijving op maandag 13 augustus. Hartelijk welkom. U ontvangt nog een mail. Alles wat u dient te weten staat daar in. Proficiat.’ 

TUUT TUUT TUUT. En dan het geluid van iemand die bijna ontploft van vreugde.