White sandy beaches, passing places, Sandwood bay, onze zelfsleurende hut (de mobilhome dus, want een echte sleurhut was het natuurlijk niet, alleen een echte caravan kan op die geuzennaam aanspraak maken) en Scottisch breakfast. Dit is de top vijf van meest-gebezigde-termen op onze Schotland-vakantie. 

Misschien moet ik zometeen nog even wat uitleg geven over de passing places en de daarmee onlosmakelijk verbonden Engelse hoffelijkheid, maar het waren toch vooral die white sandy beaches die de kroon spanden. De North Coast 500 brochure die ons gidste op deze tocht, hield me om de haverklap de wortel van een white sandy beach voor de neus en ik trapte er keer op keer in. De kinderen hadden de grootste lol om me daarmee uit te lachen.
En dan was er nog de kreet ‘A moeder!’ Daarmee schakelden ze een versnelling hoger in hun spot. Van mijn kinderen kan ik veel hebben, we zien mekaar zo graag. Dus als er weer een ‘A moeder’-variant naar mijn hoofd geslingerd werd, lachte ik vrolijk mee. Zelfrelativering is een gezonde deugd. Mijn kinderen zijn toptrainers en ik ben een vlijtige leerling. 

Hoe dat dan ging?
Zo: ik giet water uit de jerrycan in een kookpannetje, maar het klotst alle kanten uit. ‘Pff, wat een slechte schenkteut’, roep ik uit.
‘A moeder heeft een slechte teut!’ roepen ze in koor.

Of: ‘Wandelen jullie mee naar die vuurtoren? Dan gaan we kijken naar de zeevogels die daarachter op de klippen broeden.’
Kinderkoor: ‘A moeder broedt op een klif.’

‘Oei, dit brood is wel heel oud, gaan we dat nog opeten?’
‘A moeder is oud.’ Deze keer komt er zelfs een toegift: ‘En lelijk!’

Ik: ‘Heeft iedereen alles bij voor de overtocht? Water, iets te eten, boek, muziek, een warme trui?’
Met een zucht antwoorden ze: ‘A moeder heeft alles bij.’ Ja, meestel is dat inderdaad het geval

Na deze zomer kun je me geen gebrek aan zelfspot verwijten, ik had er zelf plezier in om mee te doen. Gelukkig kreeg Wim er ook van langs, al was het bij hem meer fysiek: prikkende vingertjes in vetrolletjes en aaitjes over de kalende bol. Plagen is een teken van liefde, dus we laten het graag over ons heen komen.

Oh ja, die passing places? Korte en veelvuldig aangebrachte uitwijkstrookjes langs smalle slingerweggetjes met maar één baanvak. Zelfs met een mobilhome nergens een probleem: van ver tonen de Britse chauffeurs al met hun lichten: ‘Kom maar door, ik ga wel aan de kant.’
Hilariteit op de achterbank: ’A moeder gaat maar aan de kant.’