Zelfs op hyperserieuze en doodernstige sesshins kom je zotte dingen tegen. Of misschien juist voorál daar. Dit verhaal speelt zich af in een ver verleden. Ik zit tijdens de lezing aan het einde van de ochtend achter de vrouw van de zenmeester waarbij mijn blik geheel toevallig op haar schriftje valt. Daar lees ik op de eerste lijn: datum, dag en haar gewicht: achtenzestig kilo. 
Ze heeft dus echt een weegschaal meegesleurd naar de retraite en houdt Brigdet Jones-gewijs dagelijks haar gewicht bij. Onwillekeurig schiet ik in de lach. Alles zou toch vanzelf opgelost raken als een mens twee keer per dag twintig minuten mediteert? En ik weet zeker dat de zenmeester en zijn vrouw dat braaf doen.
Toen ik ooit begon met mediteren, waren mijn snoepaanvallen ook wel een dingetje waar ik van af wou. Tien jaar ouder en wijzer, is dat akkefietje nog niet verholpen. Al stel ik wel vast dat het afgezwakt is tot een mineur probleempje. Ik moet zeggen dat het veranderen van job méér bijgedragen heeft aan het oplossen van de snoepverslaving, dan het dagelijks mediteren. Dat dagelijks mediteren acht ik wel verantwoordelijk voor het lef dat nodig was om van job te durven veranderen. Je hoort mij dus niet zeggen dat het nergens goed voor is geweest, integendeel.
Ik blijf dus mediteren en soms verval ik in een snoepaanvalletje. Elke gek zijn gebrek en de droom van een waanzinnig aantrekkelijk slank sexy lijf, begraaf ik zonder veel hartzeer diep onder de grond. Mijn drie prachtige kinderen compenseren ruimschoots voor de occasionele Michelin-bandjes rond mijn middel, en ik weiger me voor die lovehandles te schamen.
Nou hield Bridget Jones niet alleen dagelijks haar kilo’s bij maar ook het aantal gerookte sigaretten en de haperende vorderingen in haar klungelige liefdesleven. Daar hoeven de vrouw van de zenmeester en ik ons gelukkig geen zorgen over te maken. En die paar kilo’s teveel?
Als het zelfs de vrouw van de zenmeester niet lukt, wat zouden wij, gewone stervelingen, ons dan nog illusies maken?
Nobody’s perfect, toch? Al heb ik zo’n vermoeden dat de zenmeester vond van wel.