moordstrookje

Vannacht droomde ik van een oud lief. Dat gebeurt af en toe, dat ze me in mijn dromen nog eens met een onderonsje komen verblijden. Heel gezellig altijd. Vannacht was het trouwens een ander lief dan de vaste nachtelijke bezoeker van de afgelopen dertig jaar. Misschien komt dat door het ouder worden, dat herinneringen die verder weg verstopt zaten, hun weg terug naar boven in het bewustzijn wroeten.
Ik word er altijd vrolijk van wakker met een fijn gevoel. Ik kijk eens opzij, zie mijn man naast me op het hoofdkussen (als hij niet staat te strijken om vijf uur ’s ochtends) en bedenk altijd opgelucht: ‘Gelukkig de goeie gekozen’.

Oké, heb ik uw aandacht?
Ik wou het namelijk helemaal niet hebben over oude lieven. Ik wou het over iets heel anders hebben. Dat ik het zo beu ben om wéér maar eens van de weg gedrukt te worden.
Minstens twee, drie keer op een week overkomt me dat. Agressieve auto bestuurders die me niet eens dat smalle strookje op de weg gunnen dat zo verbloemend ‘fietssuggestiestrook’ genoemd wordt. Een belachelijke term. Op een suggestie kan ik niet fiesten. Een suggestie mag je naast je neerleggen. Dat is ook precies wat de meeste automobilisten doen. Ze duwen me gewoon tegen de stoeprand – als er al een stoep is.
En dan wordt het geen fietsstrookje meer, maar een moordstrookje. Dat benadert al een stuk meer de waarheid.
Van zoveel agressiviteit, word ik ook niet milder. Ik voel altijd het verlangen om even stevig met een fietstas langs de autolak te schuren. Gelukkig kan ik die drang redelijk onderdrukken. Al merk ik wel dat ik me steeds ‘assertiever’ gedraag in het verkeer. Ik neem bewust mijn ruimte in, dat is veiliger dan me bescheiden aan de mij toegewezen plek te houden.

En weet je wat nu eigenlijk het ergste is? Dat de meeste autobestuurders er niet eens zoveel aan kunnen doen. Als je moet kiezen tussen blikschade door je tegenligger te raken of even uitwijken naar rechts over die belachelijke streepjes, dan doe je instinctief het tweede. Die fietser die redt zich wel. Hopelijk.
De hele infrastructuur is gewoon het grote probleem. Zolang overheden zichzelf in slaap sussen met de overtuiging dat ze door een paar streepjes op de weg te tekenen echt ruimte geven aan fietsers, blijf ik een paar keer per week van de weg gedrukt worden. Door gehaaste automobilisten die zich opjagen achter het stuur omdat ze door al die vervelende fietsers niet dóór kunnen naar alles waar ze zo dringend heen moeten.

Dat zouden mijn oude lieven nou nooit doen…

Geplaatst in: Blog

Een gedachte over “moordstrookje

  1. Marg Vlemmix schreef:

    Dat krijg je nou in die smalle straatjes, en wie is er de dupe van, meestal de fietser, want op het trottoir fietsen dat mag ook weer niet! Ze zouden er een richting straatje van kunnen maken…..

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.