8 december 2019

Van mijn ‘6 minuten dagboek‘ moet ik elke dag een goede daad doen.
Vandaag hielp ik Travis. Travis zit al 14 jaar in een Texaanse dodencel en mijn schrijfdocent Hetty Kleinloog correspondeert sinds twee jaar met hem. Ze postte een facebook-bericht waarin ze vraagt om een petitie tegen de doodstraf te tekenen omdat ‘ze tegen de doodstraf is en omdat Travis niets liever wil dan blijven leven, ook al is dat de rest van zijn leven in de gevangenis.’

Ik teken. Ik teken in de hoop dat mijn handtekening op de petitie misschien een kleine bijdrage levert aan zoiets onvoorstelbaar groot. Nadat ik op de verzendknop heb gedrukt, verschijnt een volgend verzoek: of ik ook even kan doneren?
Tja, waarom niet eigenlijk? Als ik een kop koffie kan kopen, kan ik ook wel drie euro missen voor Travis.
Twee goeie daden in een klap.
Soms is het makkelijk. Travis kwam gewoon langs op Facebook en ik hoefde maar wat te klikken en vakjes in te vullen.

Soms is het lastig. Het valt niet altijd mee om elke dag een goeie daad te doen. Een mede zes-minuten-dagboeker deelde haar geheime tip: ‘soms is goed zijn voor mezelf ook een goeie daad. Want daar word ik niet alleen zelf beter van.’
Slim. Maar ik heb er wel mijn twijfels over.

Voor Travis mocht mijn druppeltje op de gloeiende plaat niet baten. Travis werd alsnog op 11 december geëxecuteerd.
Een mens moet oppassen om niet cynisch te worden en te blijven geloven dat een goede daad, hoe klein of hoe groot, de wereld een stukje beter kan maken.
Travis schreef dit zelf prachtig:
‘No matter where I am, I feel blessed everyday I wake up to face a new day. It’s a new start to begin once again making moments. So I love life and the things we are able to do.’
Uit een brief van Travis Runnels (1973-2019).