Ze heeft een stok achter de deur nodig zegt ze. Met de hulp van haar psycholoog heeft ze al een lange weg afgelegd om haar traumatische verleden een plek te geven en te leren leven met haar autisme. Het wandelen hielp daar erg bij. In het begin afschuwelijk spannend: ‘elke keer dat ik naar buiten ga, denk ik dat ik vermoord ga worden’, vertelt ze. Die angst is nooit helemaal weg, maar een koptelefoon helpt. De volgende hindernis was een voetfractuurtje wat maar moeizaam herstelde. Maar koppig bleef ze alle hordes nemen die ze tegenkwam en stilaan begon ze van het wandelen te genieten. Onderweg zijn bracht haar op nieuwe plekken en in nieuwe situaties. Het leverde nieuwe gedachten en verhalen op die ze in blogjes en dagboeken deelde.

Maar ineens lukt het niet meer. Haar dochter moest van school veranderen, de opgebouwde routine raakte verstoord en het korten van de dagen, de donkerte, de koude en de regen hielpen ook niet echt. De nieuwe gezonde gewoonte raakte in het slop.
Dus heeft ze een afspraak gemaakt op het spreekuur om te komen ‘zagen’. Zo noemt ze dat zelf. Ik vind dat ze nooit zaagt. Ze heeft altijd een heel concrete hulpvraag en meestal heeft ze ook al goed nagedacht over mogelijke oplossingen. De hulpvraag vandaag luidt: ‘Ik wil het wandelen herpakken.’
‘Goed plan. Hoe kan ik daaraan bijdragen?’ vraag ik.
‘Door te zeggen dat ik terug moet gaan wandelen,’ zegt ze.
‘Oké, je moet terug gaan wandelen.’
We raken het eens over de randvoorwaarden: drie keer per week een uur (haar voorstel), ván of naar de nieuwe school van haar dochter (mijn voorstel) en de deal is rond.

Geen twee weken later stuurt ze dit berichtje: ‘Welke masochist vraagt er nu aan haar huisdokter een stok achter de deur om te gaan wandelen. Heb ik mezelf aangedaan zeker. Nat, koud en weinig zin, maar zal het toch maar doen. Smiley.
’Ik stuur een duimpje en een krachtarmpje terug en schrijf erbij: ‘Heel dapper. Groetjes van mijn stok die rustig achter de deur mag blijven staan.’
Therapietrouw? Hadden alle patiënten maar zoveel baat bij een eenvoudig en duidelijk advies… ik had geen werk meer.

(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medisch contact)