#13 This too shall pass

Ooit komt er een einde aan dit hele gedoe. Ooit. En dat zal nog niet op 19 april zijn, mark my words, maar ooit is het zover. En dan hoop ik van harte dat we niet zomaar terugkeren naar business as usual. Dan hoop ik zo hard dat we een paar dingen geleerd hebben die we nooit meer gaan afgeven. Zoals daar zijn:
– handen wassen handen wassen handen wassen
– het fatsoen om nooit meer hoestend en proestend in een wachtkamer te gaan zitten waar je vervolgens een hoop anderen gaat zitten besmetten
– bel dan eerst je huisarts!
– al die geweldige creatieve manieren die we gevonden hebben om in contact te blijven als fysiek contact niet mag
– het tellen van onze zegeningen. Dankbaarheid is de brandstof die ons in dit soort woelige tijden gaande kan houden.
– de enorme waardering voor (thuis)verpleegkundigen, zorgkundigen, mantelzorgers, alle werknemers in woonzorgcentra (petje af!!), vuilophalers, winkelbedienden, politiemensen, brandweerlieden, kassapersoneel, opvoeders in de gehandicaptensector, leveranciers, postbodes, personeel in de gevangenissen, schoonmaak en kinderopvang…. Ik vergeet er waarschijnlijk nog, maar belangrijker nog dan onze waardering is dat zij ook financieel correct betaald gaan worden. Waardering is mooi maar zonder passende pecunia een schrale troost.
– ik hoop ook zo hard dat we mogen blijven telefonische consultaties doen. Wie met hoge koorts in bed ligt en gewoon een griepje doormaakt, weet ook wel dat de dokter niks kan doen zolang er geen alarmsymptomen zijn of onderliggende ziektes. Die moet gewoon uitzieken, met eventueel wat zelfzorgmiddelen. Dat kunnen arts en patiënt prima samen uitklaren aan de telefoon en mits duidelijke terugbel-instructies is er ook een veilig vangnet gegarandeerd.
– dan geven we meteen ook dat ongeschiktheidsattest telefonisch af.

Maar wat nog veeeeeel beter zou zijn: schaf gewoon die hele briefjesmolen van ongeschiktheidsattesten af. Nederland kan al tig jaar zonder en zo’n ander land zijn we hier nou ook weer niet. We hebben geen andere ziektes en geen ander arbeidsethos. Het ziekteverzuim zal ook niet zo ver uit elkaar liggen. Wie daar half ziek toch wil gaan werken (het nieuwe ‘presenteïsme’, remember?), zal dat hier ook doen en wie er daar de kantjes vanaf loopt, zal dat hier ook doen. Het is een vals idee dat we als huisarts een objectief onderscheid kunnen maken tussen wie wel en wie niet in staat is te werken. Als iemand komt vertellen dat hij barst van de hoofdpijn of zich zo slap als een vod voelt, hoe kan ik dat dan objectief vaststellen zolang alle metingen perfecte waarden aangeven? Ik kan hooguit op mijn gevoel afgaan, maar het blijft woord tegen woord.

‘De huisarts is geen wandelend stempelkussen’ was de rake titel van een artikel op Domus Medica over dat onderwerp afgelopen week. Ik voeg de link naar dat lezenswaardige artikel hierbij.
Ook in De Morgen kwam er al een oproep van huisartsen om ziekenbriefjes af te schaffen. Waarop natuurlijk meteen de vraag: ‘Werkt dat dan geen misbruik in de hand?’ Nee dus, misbruik zal er altijd zijn, en dat los je op deze manier niet op. En profiteurs blijven profiteurs. Maar dat is en blijft een hele kleine groep. De meeste mensen doen hun werk met een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Schaf dus de briefjesmolen af en het huisartsentekort is meteen opgelost.
Kunnen wij ons gaan bezig houden met belangrijker zaken.

Laten we verder na deze hele crisis ook niet vergeten hoe kwetsbaar we zijn, en hoezeer we elkaar nodig hebben. Wie denkt onkwetsbaar te zijn heeft verzuimd een lading mondmaskers op voorraad te houden voor gezondheidsbedreigingen als deze. Zonder wc papier kunnen we nog wel een tijd voort, maar zonder mondmaskers??
En zonder elkaar kunnen we al helemaal niet. (Luc, ik stuur je dit weekend een mooi kaartje!)
Wat me eraan doet denken dat mijn favoriete thee bijna op is… even de koffiebar mailen of ze ook take away thee kunnen regelen.

Om het weekend in schoonheid en hopelijk samen met dierbaren in te zetten – al dan niet via skype of andere virtuele overbruggingen – hierbij alvast twee suggesties:
1. een gesprek met je partner aan de hand van deze vraag van het Gottman Institute (Tip: abonneer je op hun nieuwsbrief marriage minute): Wat mis jij het meest nu? Wat mist jouw partner het meest? En waar kijken jullie het meest naar uit om te gaan doen als dit alles voorbij is?
2. een geweldig stukje muziek dat ik van een lieve – en vandaag jarige – buurvrouw kreeg (proficiat Y.!) waar u vooral uw oortjes voor moet indoen en van harte wordt uitgenodigd om een danske op te placeren. Dan heeft u ook uw beweging weer gehad vandaag en het kan niet altijd crisis zijn, toch?

? Blijf in uw kot, blijf dansen ook in uw kot, hou jullie goed! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet direct naar spoed.