dagboek van een huisarts aan het coronafront

#16 troost van literair gehalte

Weinig schrijfanimo vandaag… Het overlijden van een twaalfjarig meisje schuift een donkere wolk voor de verraderlijk stralende lentezon. Troost en afleiding is broodnodig. We moeten het samen volhouden.
Ik laat het troosten over aan de schrijver voor wie ik een diepe buiging maak: Dimitri Verhulst. Ook hij houdt een dagboek bij in deze coronatijden, vanuit zijn gehucht in diep landelijk Frankrijk. Op de site van zijn uitgeverij Pluim, kan u het dagboek vinden.
Ik pluk er enkele regels uit, om u alvast warm te maken voor deze zinnen zonder weerga.
Hij schrijft er over deze aan huis gekluisterde tijden: ‘… wie dacht dat er nu eindelijk eens op grote schaal wordt gelezen, heeft het verkeerd. De zeven zussen, die reeks doet het goed, dat is waar, en ik ben nog blij ook dat ik die niet heb geschreven.’

Ja, ook ik dacht dat ik nu eindelijk eens stápels en stápels boeken ging kunnen lezen… quid non. De dagen blijven te kort. Naast werk en the usual stuff zijn er zoveel nieuwe dagelijkse routines bij gekomen, die maken dat 24 uren in een dag gewoon te kort zijn: mijn dagelijkse blogje, de mailbox die elke dag nieuwe updates, richtlijnen en protocollen spuwt, elke dag het journaal meepikken, de krant en dagelijks een Skype-check-up van mijn zoon in Zweden (waar nog altijd geen lockdown is… al is dat slechts een kwestie van tijd). Wandelingetje met manlief en aperitiefje zijn ook al tot de min of meer vaste rituelen gaan behoren.
Toch probeer ik nog elke dag een beetje te lezen, maar vaak is dat gestolen tijd die van mijn nachtrust af gaat. Dan maar een beetje slaaptekort. Ik kan het lezen niet missen. Het is broodnodige troost en afleiding.

Terug naar Dimitri Verhulst en zijn aanbevelenswaardig dagboek:

‘De behoefte om mijn vrienden te zien, hun stem te horen, is groot. Ik ben bekommerd om hen, uiteraard, ik zie hen zielsgraag, en stel vast hoe ook zij stilaan hun greep op de grap verliezen.
Vermoeide gezichten zag ik, op mijn computerscherm. Bleke snoeten, wallen onder de ogen. Onder hen veel leraars, die maar blijven doorploeteren en lesgeven via allerlei kanalen waarvoor wifi nodig is. De hele dag binnen, voor dat computerscherm. Hoe de bloesems dit jaar ruiken, het is sommigen een raadsel. […] Literaire festivals worden afgelast, boekenbeurzen gaan niet door, filmsets worden afgebroken. Op mijn overheid hoef ik niet te rekenen, die hoor je bijna luidop hopen dat covid-19 de hele culturele sector eindelijk zal uitroeien.
Zonder dwarsliggers geen treinen. Maar mijn overheid wil geen dwarsliggers. En eigenlijk wil die ook geen treinen. Wat mijn ministers willen, is minister zijn. En daar stopt het.’ 

Mijn slaaptekort gaat oplopen. En daar kan ik niks aan doen. Het is allemaal de schuld van den Dimitri.

#Blijfinuwkot, was uw handen, hou u goed?! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet direct naar spoed.
Hou vol, troost en steun elkaar.

Geplaatst in: Blog

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.