#25 dagboek van een huisarts aan het coronafront

* de dichter van wacht *

‘Ik moet dringend de post gaan ophalen in mijn appartement aan de kust.’
‘Mijn hoogbejaarde ouders wonen over de grens en ze kunnen zelf hun gras niet meer maaien. Kan de dokter een attest schrijven dat ik de grens over mag?’
‘Bij ons op het werk wordt iedereen gepest die terugkeert na een ziekteverlof vanwege verkoudheidsklachten. Ik durf niet terug. Wilt u mijn ziekenbriefje verlengen?’

Je kunt de vragen zo gek niet bedenken of wij krijgen ze.
Vandaag kon ik daar niet zo geweldig goed tegen. Ik had maar matig geslapen. Het was te warm, ik had rugpijn (van het poetsen van mijn fiets gisteren omdat mijn zoon daar weinig aanstalten toe leek te maken ondanks mijn veelvuldig verzoek) en ik was opgenomen op de psychiatrie. Dat was dan weer wel leuk: al die creatieve uitbarstingen daar waren een verademing, wat een hoop talent op een kluitje bij elkaar! Het allerleukste: je leerde er zeggen wat je dacht. ‘Laat me gewoon gaan!’ riep ik tegen een iets te claimende man die maar bleef doorratelen over zijn hobby. Die reactie kwam me op een goedkeurend knikje van de begeleiding te staan: dat is wat je moet leren in het leven: zeggen wat je denkt.
In mijn droom had ik ook een zelfrijdende auto. Met de onhebbelijkheid dat hij al vertrok zonder mij…
Gelukkig werd het ochtend en zat ik niet in de psychiatrie en kon ik gewoon met de fiets naar het werk. Mijn rugpijn was er wel nog. Maar dat gaat wel weer over.

Dat de meeste dingen gewoon over gaan, was ook vandaag weer de belangrijkste boodschap die ik gelukkig aan veel mensen kon brengen. Huisartsen zijn geruststellers. Wij zijn generalisten en zodoende meesters in het inschatten van pluis of niet-pluis. Dat zijn ons belangrijkste onderzoeksmiddelen: ervaring, kennis, gecombineerd met buikgevoel en intuďtie. Dus doen we in deze pandemie eigenlijk wat we altijd doen, alleen dan een beetje anders georganiseerd: goed uitvragen, inschatting maken, de zieken eruit halen voor verder onderzoek en de rest heldere adviezen en een goed vangnet meegeven: wanneer moet je zeker terugbellen?

Maar om het gras af te doen of de post af te halen, hoef je dus niet terug te bellen. Daar doen we niet aan mee.
Gelukkig vond ik voor die mensen vandaag in de krant wel een goede remedie: bel voor dit soort zaken niet langer naar de dokter (van wacht), maar naar…. – tromgeroffel – ‘De Dichter van Wacht’!
Organisatie Verb(l)ind heeft een telefoonlijn voer poëzie in het leven geroepen. Wie 0800 11 233 draait komt uit op een een keuzemenu waarin je kan kiezen tussen verschillende dichters. Druk je 1, dan word je doorverbonden naar een dichter van wacht voor een gesprek. Die zal dan ook een gedicht voorlezen uit eigen werk.

Soms helpt een gedicht meer dan een pilletje van de dokter. Dus als u mij belt voor een onterecht attest, dan zeg ik voortaan gewoon wat ik denk: ‘bel maar naar de dichter van wacht’!

En ondertussen: #blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en geniet van de zon???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

Geplaatst in: Blog

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.