#43 dagboek van een huisarts aan het coronafront

* pacemakers… euh? *

‘En hoe is het met u, dokter?
‘Goed hoor, alles oké,’ antwoord ik, ‘dankjewel dat je de vraag stelt.’
Heel bijzonder voelt dat, als iemand de moeite neemt om ook even te informeren hoe het met de dokter gaat. Het overkwam me gisteren in het woonzorgcentrum, en de warmte van de vraag bleef nazinderen.

Vele jaren geleden heb ik ooit op straat voor de praktijk iemand moeten reanimeren, dat was heel heftig. Een beetje verdwaasd en nog natrillend van de adrenaline wandelde ik daarna de praktijk terug binnen, want het gebeurde middenin de raadpleging. Ik ging de volgende patiënt uit de wachtkamer halen en opende zoals altijd het gesprek met de vraag: ‘Vertel eens, wat kan ik voor je doen?’
‘Nou dokter,’ was het antwoord, ‘vertel eerst maar even hoe het met u gaat?’
Deze man had vanuit de wachtkamer alles zien gebeuren, en het was zo hartverwarmend dat hij op deze manier me even dwong pas op de plaats te maken en naar binnen te kijken. Meer heb je vaak niet nodig. Even echt gezien worden is vaak genoeg om weer verder te kunnen.

Het is goed om elkaar deze vraag af en toe te stellen, en ik zie het in deze rare tijden heel vaak gebeuren. Ik hoop dat we dat blijven doen. Het is een eenvoudige manier om voor elkaar te zorgen. Het kost geen moeite, geen tijd, geen geld.

Daar dacht ik allemaal aan, tussen alle rommeligheid van de ochtend door. Communicatie – bijna alles even dringend – komt nu van alle kanten op ons af. Contact met patiënten loopt veel via telefoon maar soms ook via videobellen of zelfs via chat. Vragen komen binnen via mail, WhatsApp berichten, Messenger en zelfs via het contactadres van mijn wordpress-site. Mooi allemaal, maar het gevolg is dat het stilaan echt een 24/7 ding wordt en dat je nooit meer even heerlijk onbereikbaar bent.
En in Coronatijd krijg je dan ineens vragen op je bord waarvan je denkt: ‘Euh…???’
Zoals de vraag van de begrafenisondernemer vanochtend: ‘Kunt u nog een pacemaker komen uithalen bij de persoon waarvoor u de overlijdenspapieren ingevuld heeft?’
‘Euh…’
‘Ja, normaal doen wij dat zelf maar nu in Coronatijd moet dat gebeuren door de eigen huisarts of door de arts die het overlijden heeft vastgesteld.’
‘Euh…’
De enige en meteen laatste keer dat ik dat ooit gedaan heb moet ondertussen bijna dertig jaar geleden zijn.
En als ik een beetje rondbel en -surf, dan zijn de adviezen omtrent dit soort procedures heel strikt: enkel door artsen die daarmee ervaring hebben, en in zeer beschermde omstandigheden: juist materiaal, juiste beschermende kleding en enkel onder een goede afzuiginstallatie. Want, zo lees ik verder ‘de lichaamsvochten zouden van enkele dagen tot nog 6 weken besmettelijk kunnen zijn’.
Onverstandig om me daar nu aan te wagen. De mevrouw van de uitvaartonderneming begrijpt het. Gevolg voor de familie is wel dat er misschien geen crematie kan plaatsvinden, enkel een begrafenis.
Waar dat verdomde virus toch allemaal toe leidt!

En hoe gaat het met u ondertussen?

#blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en geniet van het zonnetje zolang het nog schijnt???! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.

Geplaatst in: Blog

Een gedachte over “#43 dagboek van een huisarts aan het coronafront

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.