* terugblik *
‘Ping’ doet de telefoon vrolijk om 23.01.
Het is een ping die ik niet ken, of toch nog maar zelden gehoord heb. Geen bericht dus. Even kijken.
‘Je hebt een nieuwe terugblik’ meldt de telefoon. De titel van het automatisch aangemaakte foto-album luidt ‘Thuis, april 2020’.
Ik klik op play en zie het ene idyllische plaatje na het andere: luierend in de hangmat, met zijn allen aan een zomers gedekte tafel, cocktails, badmintonspelletjes, opengeslagen romans met een zonnebril naast…
Als je de context niet zou kennen, ademt het hele album een lekker lui lazy vakantiesfeertje. Die titel alleen al – ’thuis’ – doet echter iets anders vermoeden. Vakantie thuis?
De titel hangt een beetje onwerkelijk boven de vakantieplaatjes te zweven.
Toegegeven, in het begin voelde het allemaal een beetje als de grote Corona-vakantie. Alleen al het feit dat alles ineens anders was, doet een mens opleven.
Maar wat er niet in het album staat, zijn foto’s van de werkvloer.
Gek eigenlijk hè, dat een mens zo’n groot deel van zijn leven niet de moeite vindt om te documenteren.
Zo lijkt het wel de grote Facebook-misleiding: het ene gelukkige plaatje na het andere. Waarom tonen we zo zelden de andere kant van de medaille?
Die andere kant van de medaille, dat zijn de gekke tijden die we nu beleven, al toont foto-album ‘Thuis’ niets dan peis en vree. Als we er over vele jaren ooit op terugkijken, dan weten we nog hoe bizar deze periode in ons leven was. We zullen er goede herinneringen aan overhouden, maar ook angstige en sommigen misschien heel slechte of trieste.
Er was de lockdown, de anderhalve meter, het gemis van vrienden en familie, en er was rust, veel samenzijn, veel samenhorigheid. Er waren mondmaskers, too little and too late, en de regering zette ons aan tot nijvere huisvlijt. Er was thuisleren en pre-teaching. Er was wc papier. En nog meer wc papier. En memes, mijn goed wat een hoop memes. Er was een tekort aan bloem toen iedereen aan het bakken sloeg en er waren de zotste filmpjes van wat mensen thuis allemaal uitspookten in hun kot. Er was Maggie, er waren virologen en er was de noodregering Wilmès. Er waren powerpoints en er was Trump die ons dagelijks entertainde. Er was heel veel. En heel veel niet.
Zonder de Corona-context zie je vakantie (of een langzaam inzettend alcoholprobleem), mét die context zie je een extreem bizarre periode in ons leven.
Gisteren schreef ik over de farce omtrent het beloofde massale testen, vanochtend begon ik de dag vroeg en vol energie. Vrolijk gestemd door het blije foto-overzicht, begon ik meteen aan dit blogje. Om daarna vol goede moed de uit zijn voegen barstende inbox – ook wel gekend als ‘doos van Pandora’ – open te klikken.
Als het spreekwoordelijke duveltje uit het doosje veerden de mails over de testen omhoog. Termen als ‘politiek gezichtsverlies’, ‘warrige communicatie’ en ‘onvoldoende testcapaciteit’ vlogen me om de oren. Ik las en las en las en probeerde het hoofd koel te houden terwijl ik de ene mail na de andere doorploegde.
Content over deze dagstart en de deels opgeschoonde inbox, vatte ik de ochtendtoer in het woonzorgcentrum aan. Liep alle afdelingen af, hoorde bij het personeel naar de stand van zaken, zag enkele patiënten, hees me een keer of tien in het volledige beschermpak en er weer uit, stuurde beleid bij, startte medicatie op of bouwde die juist af, belde met huisartsen over hun patiënten en zo was het middag voor ik er erg in had.
Tevreden over de welbestede ochtend en de verrichte arbeid, fietste ik weer naar huis, met het fijne gevoel goed bezig te zijn, uitkijkend naar samen middageten met ons gezin.
Ik dacht dat ik goed bezig was.
Ik dacht echt dat ik goed bezig was.
En toen zag ik het. De eettafel vol kruimels, het ontbijt nog niet afgeruimd.
Thuis, mei 2020.
#blijfinuwkot, #wasuwhanden, hou u goed en al die regen is heel goed voor uw gazon?! En zoniet: BEL JE HUISARTS! Ga niet in de wachtzaal zitten, loop niet meteen naar spoed.