* mondmaskersaga *

Nee, ik wil het niet hebben over Maggie of de vernietigde stock. Ook niet over de marginale figuren die mondmaskers gaan pikken uit de brievenbussen van gezinnen aan wie de gemeente maskers heeft bezorgd – wie doet zoiets?
Ik wil het hebben over wat ik zie gebeuren met die mondmaskers rondom mij. Hoeveel mensen er constant aan zitten te plukken en te trekken. Die het maar niet kunnen laten om er met hun tengels aan te zitten.
Of dat ik in een winkeltje mondmaskers zag liggen voor twee euro per stuk. Voor dat geld gaan mensen echt niet braaf hun maskertje na gebruik weggooien, hoor.
En dan de moeder die me gisteren belde na de eerste schooldag van haar dochter sinds de lockdown: na acht uur dragen van dat masker was ze thuisgekomen met hoofdpijn en rooddoorlopen ogen.
Mijn gemeente stuurt elk gezin een voorraadje stoffen mondmaskers op. Hoeveel mensen gaan die braaf elke dag in de was gooien?
Doen we misschien uiteindelijk niet meer kwaad dan goed met deze maskerade? De tijd zal het uitwijzen, maar ik heb zo mijn bedenkingen.

Gisteren tijdens de raadpleging – het was weer een lange week geweest en vrijdagavond voelt nu eenmaal als vrijdagavond – merkte ik wel een groot voordeel van zo’n masker: je kunt er ongegeneerd achter zitten geeuwen. Een fijne meevaller. Alhoewel dat mondmasker wel belachelijk voelt als je ook nog eens achter een plexiglazen kuchscherm zit. Maar als ik het daar niet ophoud, vergeet ik het steeds aan te doen als ik aan lichamelijk onderzoek begin… Dus houd ik heb maar op, hoe gek dat er misschien ook uitziet. Het kuchscherm geeft dan wel weer voordelen voor wie doof of slechthorend is: dan gaat het masker af en is liplezen weer nuttige ondertiteling tijdens het gesprek.

Stad Turnhout had trouwens bij de aan huis geleverde mondmaskers heerlijk heldere gebruiksinstructies meegeleverd. Ik geef ze hier even mee.

Verder alles oké hier. Behalve dat ik nog steeds niet op een bankje in het park mag zitten en dat de veiligheidsraad oorverdovend stil bleef over bibliotheken.
En ook heb ik weer wat bijgeleerd over mezelf in de afgelopen weken. Ik dacht namelijk dat ik zo goed gedijde bij regelmaat en voorspelbaarheid. En dat is nog steeds zo. Maar bovenop al die regelmaat en voorspelbaarheid, krijg ik vooral energie van verrassingen die die regelmaat doorkruisen. Zoals dat virus bijvoorbeeld: alles wat nieuw en anders was daagde me uit en gaf me energie. De mens is een spelend wezen. Ons brein verlangt altijd naar uitdagingen en puzzels waarvoor weer nieuwe oplossingen verzonnen moeten worden. De homo ludens, de spelende mens. Zelfs als die uitdagingen gevaar inhouden, is er toch plezier in het vinden van antwoorden.
Een vriendin van me ontdekte door de lockdown dat ze – in tegenstelling tot wat ze altijd gedacht had – wél graag contact had met mensen en knuffels nodig had. Ik ontdekte dat afwijken van de geijkte routes plezier, energie en inspiratie verschaften in een wereld die we nooit eerder meemaakten.
En zo blijft een mens bijleren. Ken uzelve, zoals de Grieken het ons leerden… je bent er een leven lang mee bezig.

En terwijl u bezig bent uw eigen gebruiksaanwijzing uit te vogelen – genoeg gelegenheid daartoe in deze tijden! – vergeet niet om uw handen te blijven wassen en zoveel mogelijk in uw kot te blijven. (Jezus wat was het vandaag druk in de winkelstraten! De stille lockdown straten lijken een eeuwigheid geleden. We consumeren ons weer te pletter.)
Maar het allerbelangrijkste: blijf thuis als u ziek bent en laat u testen! We staan daar niet voor niks uren en uren in die drive-in in de wind en in de regen, maar gelukkig meestal in de zon. ???