Oef, er ligt geld op tafel. In al zijn wijsheid heeft de Medicomut alsnog haar beslissing teruggedraaid om de weekwachtdiensten van huisartsen niet verder te financieren. Ik had een boze blog willen schrijven toen dat bericht in de mailbox kwam. Een blog die begon met een collage van alle foto’s van spandoeken vol grote rode harten voor de zorg en dankbare leuzen erop. En na die collage dan vol verontwaardiging schrijven hoe een schande het was dat de weekwachtdienst opgedoekt werd. Dat we ofwel terug van thuis uit wachtdienst zouden moeten doen (voorhistorisch systeem), ofwel het huidige systeem voortzetten: wachtdienst vanuit de centrale wachtpost. Maar dan moesten we dit wel zelf gaan betalen. Ja, inderdaad dat leest u goed: dan zouden we zelf moeten gaan betalen om ’s nachts te mógen werken. Betalen om in het holst van de nacht door eender wie uit je bed gebeld te worden, en dan in je eentje erop uit te gaan, op zoek naar vaak moeilijk te vinden adressen, terwijl je niet eens weet in wat voor situatie je terecht gaat komen. Compleet van de pot gerukt, als u het mij en mijn collega-huisartsen vraagt. Maar we zouden het wel gedaan hebben. Omdat het oude systeem – van thuis uit werken – nóg erger is.
Maar voorlopig is het gevaar geweken, de centrale weekwachtdienst gaat door. Daar had men gelukkig geld voor over.
Nu nog geld vinden voor al die artsen die al die extra container- en drive-in-shiften gedraaid hebben. Nee, daar zijn we tot op heden nog niet voor betaald. U gelooft dat niet? Nee, ik ook niet, maar toch is het zo.
Het handgeklap is verleden tijd, in de praktijk viert respectloosheid alweer hoogtij (niet komen opdagen op afspraken, zonder mondmasker binnenlopen terwijl er overal grote pictogrammen hangen dat dit verplicht is), en nu ik niet eens betaald wordt voor het geleverde werk – terwijl er drommen mensen beter betaald werden om níet te werken dan als ze wel aan het werk hadden kunnen blijven (we kennen allemaal de voorbeelden) – zakt de motivatie zienderogen.
Het is dat het contrast met het begin van de epidemie zo groot is. Dat we toen mochten ervaren wat een werkplezier het geeft om met erkenning en respect het werk te mogen doen waar je voor opgeleid bent. In de triageshiften zien we nu helaas weer flutpathologie opdoemen en wensengeneeskunde: covid testen voor buitenlandreisjes en aanverwanten.
Door al deze frustraties, en door de zwaardere pathologie op de raadpleging (met name de mensen die psychisch door hun hoeven zakken en veel zorg en aandacht nodig hebben) vliegen de post-corona-kilo’s er nog sneller aan dan de corona-kilo’s…
De verzuchting dat we in een betere wereld zouden leven na corona? Ik heb het gevoel dat ik erin wakker geworden ben met een kater van jewelste.
Dat gevoel heb ik ook weleens, maar dat van jou is veel schrijnender! Fijn dat we op jullie konden rekenen! Maar vanmorgen belde ik de huisarts voor iets, ik kon na elf uur terugbellen, wat later kwam er een telefoontje van de huisarts om toch maar een afspraak te maken….tot onze schrik zat het er hardstikke vol, wel iets meer uit elkaar, maar het was duidelijk té vol! We moeten maar roeien met de riemen die we hebben, maar vanuit het diepste van mijn hart zeg ik tegen jou en de jouwen: Hartelijk bedankt voor alle goede zorgen!
dankjewel! doet altijd deugd, zoiets ?
Een wonder dat hulpverleners tóch gemotiveerd blijven om verder te gaan in hun zware beroep…Chapeau !