Ik heb een plek ontdekt waar ik van de Corona-kilo’s kan af geraken. Helaas ligt die in Knokke, en ik heb er geen tweede verblijf. Niet daar, niet elders, maar wél Corona-kilo’s waar ik vanaf wil.
De oplossing vond ik waar ik hem niet direct (meer) zocht: ik had me ingeschreven voor een mindfulness weekend in Cadzand en stortte me daar met volle overgave op het mediteren. Mediteren is zalig. Zeker als je dat in de polders van Cadzand kan doen. De rust, de stilte, de vogels, de natuur, het vlondertje aan het water… het was hemels.
Maar ik heb er ook veel gebrost. Me onttrekken aan regeltjes is een lichte gedragsafwijking die ik in de loop der jaren ben gaan koesteren. Ik mediteerde braaf in de ochtenden en de avonden, maar wat de rest van het weekend betrof, ging ik mijn eigen weg. Brunchen met de vriendinnen in Knokke, krant lezen bij een cappuccino aan het Zwin en kilometers fietsen langs de zee op een huurfietsje waarvan de bel kapot was .
In mijn beginnersjaren in de wereld van zen, zat ik bij een hele strenge school. Retraites waren niet van de poes en brossen kwam daar niet eens in mijn gedachten op. Maar hier, waar mededogen gepreekt en mildheid gepromoot wordt, durft een mens al eens aan zichzelf te denken. Wat is mindfulness anders dan de apotheose van zelfzorg? (oké, dat is het niet, maar het hoort er wel bij)
Ik dwaal weer serieus af want ik zou het hebben over de bevrijding van ongewenste huidaanhangsels in de vorm van corona-kilo’s. Wat die kilo’s betreft hielp het ook niet dat er op dat mindfulness weekend Brugse Zot te verkrijgen was – uitermate genoeglijk te degusteren daar op het vlondertje aan het water, het meest genoeglijke en zodoende door mij pijlsnel toegeëigende plekje – iets wat op de vroegere strenge zen.nl sesshins ondenkbaar geweest zou zijn. In de Zwin-bistro ‘The Shelter’ genoot ik van cheesecake en later op de dag een Corsendonck bruin… de ascese was ver te zoeken.
Maar dus: in Knokke was daar de one-size-fits-all-oplossing voor de ongewenst verworven kilo’s: een AFVALEILAND! Zo simpel kan het zijn! Een geniale oplossing voor alle mensen – vrouwen én mannen – zonder zelfbeheersing (of mét zelfbeheersing maar even niet als ze oog in oog staan met stress, werkdruk en andere relatieperikelen): het AFVALEILAND. Geniaal in al zijn eenvoud. Kijk naar de foto en je ziet het meteen: sluit een mens op in dit hok en laat hem/haar er pas uit als hij/zij zijn/haar gewenst gewicht bereikt heeft.
Dat had je zelf niet verzonnen he? Nee, je hoeft er geen uren voor te mediteren (als het over afvallen gaat, werkt dat toch niet, dat heb ik door scha en schande allang ondervonden), je moet er gewoon voor naar Knokke rijden (en het zal Knokke-gewijs ook wel een flinke duit kosten). Het eldorado voor mensen die hun leven noodgedwongen dienen te wijden aan een onbereikbaar schoonheidsideaal, willen ze het gevoel hebben erbij te mogen horen.
Ik hoor er niet bij, en zal daar ook nooit in slagen. Daarvoor was ik veel te blij toen ik weer naar Cadzand terugfietste en weer kon aansluiten bij de mediterende groep om vervolgens te beseffen: this is the life.
Door al mijn gebros heb ik dus eigenlijk maar vier keer per dag gemediteerd. Mijn gevoel van ‘alles mag’ komt me bij een volgende inschrijving misschien duur te staan. Wellicht dat ik bij een volgende inschrijving voor zo’n weekend een vriendelijke reply krijg: ‘Beste Martine, dankjewel voor je interesse in ons mindfulness weekend maar gezien de ervaringen uit het verleden gunnen we uw plekje liever aan iemand die meer nood heeft aan mindfulness en dus wél het hele weekend deelneemt aan alle activiteiten’. Met vriendelijke groet, bla bla bla, enzovoort enzoverder. Alle begrip, ik snap uw punt.
Maar voor nu heeft dit weekend mij alles gebracht wat ik ervan verhoopte en zelfs meer. Ontbijten met een eitje op het vlondertje aan het water, meer rust dan ik in tijden heb gekregen en een dosis ‘vitamin Sea’ waarmee ik voorlopig verder kan in de woelige wateren der pandemie.
Hoeveel meditatiesessies ik dit weekend ook aan me heb voorbij laten gaan, het effect van dit weekend werkt toch door in de zalige rust die ik vanbinnen meedraag en die zich hopelijk nog een hele tijd laat voelen.
En die kilo’s?… ik heb vandaag meer dan 10 000 stappen gewandeld, maar deze blog (én een achterstallige column voor gezondNU) heeft me een halve fles rosé gekost. Hoeveel corona-kilo’s zijn dat?
Hoog tijd om een weekend Afvaleiland te boeken.
