Met de zon op mijn gezicht, de wind in mijn haar en twee stokbroden die als vlaggenstokken uit mijn fietstas steken, katapulteert mijn herinnering me een jaar terug in de tijd. Vorige zomer zaten we in Bretagne, en van de gelukzalige ochtendritjes naar de bakker daar heb ik een jaar lang nagenoten.
Ook nu zijn we op vakantie, en fiets ik terug van een uitstapje naar de bakker. De wegen zijn even stil, het stokbrood is even lekker en de ritjes naar de bakker zijn even genoeglijk.
Het grote verschil deze vakantie? We hebben er maar anderhalf uur voor moeten rijden en ik ga thuiskomen met versleten remblokjes. Bretagne was een stuk platter dan het fraaie stukje Vlaamse Ardennen waar we deze keer via HomeExchange met ons gat in de boter gevallen zijn. Hoe idyllisch is het hier! Ik kijk vanop het terras via een lieflijk zwemvijvertje uit over de glooiende tuinen tot de rand van het bos even verderop in het dal. Het is hier zo mooi. En dan te zeggen dat we deze streek amper kenden. Vakantie in eigen land is echt geen straf.
Gisteren hebben we een lange wandeling gemaakt rond Brakel. Onze kuiten en bilspieren hebben het geweten, dit glooiende landschap vraagt een stevige inspanning, of je nu wandelt of fietst. Zélfs voor iemand die een beetje fietsen wel gewoon is én een electrische fiets heeft – ik weiger pertinent om een andere dan de eco-stand te gebruiken. Puffend en hijgend kruip ik de heuvel op naar ons vakantiehuis, waar de beloning groot is: ontbijt op het terras, krant en koffie erbij en een croissant die ik dus net in het buitenland ben gaan halen.
Want niet alleen de rust en het mooie landschap geeft me hier een buitenlandgevoel, ook bij de bakker waande ik me ver weg van België. Wandel vanaf onze vakantieplek het Brakelbos door en je komt uit in Wallonië, in het prachtige en doodstille Pays des Collines. Ik moest er Frans spreken, van contactloos betalen hadden ze hier nog nooit gehoord, maar met Bancontact lukte het nog net – cash geld heb ik tegenwoordig nooit meer op zak; afgezworen sinds het begin van de lockdown. Toen die Bancontact transactie pas na drie volle minuten afgerond was, dacht ik echt dat ik aan het einde van de wereld beland was. Zalig!
Dirk en Jos, onze gastheer en gastvrouw hier in Brakel, zijn schatten van mensen die ons met de beste zorgen omringen. Het leuke van huizenruil is dat je in een echt huis terechtkomt en zo meteen vanuit een heel andere invalshoek de omgeving ontdekt dan vanuit de typische toeristenplekken. Ook zijn huizenruilers altijd van de behulpzame soort: elke keer al stonden er fietsen ter beschikking voor ons en lagen er een hoop gidsen en kaarten van de omgeving klaar. En nog een mooie mogelijkheid: je kan ook huisruilen met enkel punten, zodat je niet op hetzelfde moment van elkaars huis gebruik maakt als de timing je op een ander moment beter uit zou komen.
Nee, we komen hier in België niets tekort. Zelfs de zee missen we niet. Bretagne was onze eerste HomeExchange-ervaring, en meteen een geweldige voltreffer. En ook deze keer is het verblijf een schot in de roos.
Voor ons voorlopig niets anders dan de huizenruil formule van HomeExchange. En als ik jou met mijn verhaal heb doen watertanden en jij ook zin krijgt in zo’n Coronaproof huizenruilvakantie met HomeExchange, stuur me dan even een mailtje. Als jij namelijk lid wordt via het linkje dat ik jou doorstuur, dan krijg ik weer wat extra HomeExchange punten …
… en kan ik verder dromen van nieuwe plaatsen om te ontdekken en andere bakkers om naartoe te fietsen.
Zolang die stokbrood en croissants blijft bakken, ben ik een gelukkig mens.