Mijn zwerfvuilskills gaan met sprongen vooruit: grotere zakken (van de gemeente nog niets gehoord op mijn aanvraag voor zwerfvuilzakken), handschoenen om alles op te rapen ipv een pincet, met de fiets, zak in het stuurmandje en touwtjes mee om de zak dicht te binden als hij vol is.
Het hielp ook erg dat de zon vanochtend een piepklein beetje scheen om erop uit te gaan. Ik heb ze al heel erg gemist.
De grootste vondsten van vandaag: een volledig pak spirelli en een volle doos Nespresso capsules. Ongebruikt. Zo’n dure boodschappen, zomaar in de berm.
Verder the usual suspects: heel veel lege sigarettendoosjes en heel heel heel veel blikjes. Het helpt als ze al platgetrapt zijn, dan moet ik dat niet meer doen om alles in de zak te krijgen. Kleine tip: volgende keer na het plat trappen ook gewoon meenemen?
Er was ook iemand die vijf lege bierblikjes al netjes in een plastic zakje had geknoopt, dat ruimt ook makkelijk op. Maar nog makkelijker is het om dan zelf dat zakje mee te nemen naar de eerstvolgende vuilbak.
Weinig vuilbakken deze keer trouwens op mijn weg. Toen ik de eerste volle zak bij elkaar had geraapt, mocht ik die bij een vriendelijke Infrabel-man in zijn busje zetten, hij zou ze wel opruimen. De tweede volle zak heb ik bij een vuilbak van de gemeente Kasterlee gezet. Op die vuilbak stond een telefoonnummer en een emailadres geplakt waar je kon verwittigen als de bak vol was. Handig, ik heb meteen een foto gemaild van de volle zwerfvuilzak bij de vuilbak. Opvallend trouwens hoeveel properder Kasterlee was dan Turnhout.
Nog usual suspects: servetten, papieren zakdoekjes en tegenwoordig ook mondmaskers volop in de aanbieding. Snap ik: dat waait gewoon van je fietsbel af. Gebeurt mij ook. Maar fiets dan even terug en raapt het op, oké?
Wat in de herfst het opruimen lastiger maakt: paddestoelen en veertjes. Elke keer weer denk ik dat er rommel ligt, en dan blijkt het de natuur in onverwachte kleuren te zijn. Wat ook niet helpt – maar dat is geen natuur: het glinsteren van gebroken tegels die in allerlei vormen van brokkelpuin her en der gebruikt worden blijkbaar.
Wat ook niet helpt: ik kan niet meer stoppen. Overal zie ik rommel. Ik heb nooit genoeg zakken bij (aan het mijzelf opgelegde rantsoen van één zakje per dag kan ik me niet houden) en er is nooit genoeg tijd.
In de categorie te groot om mee te nemen: een enorme bidon die al heel lang in de berm ligt, getuige de verkleuring van ooit helrood naar nu een raar geel. Al zal ook dat op een keer lukken gezien mijn voortschrijdende skills.
Zo. Ik heb mijn koffie en krant weer verdiend vandaag.
