#TrashTuesday

Hoera hoera, geloofd zij de heer, mijn gebed is verhoord. Net geen twee weken na mijn aanvraag voor zwerfvuilzakken én een herinneringsmail, heb ik beet: een vriendelijk antwoord van de gemeente: ‘Natuurlijk kan u  aan de slag als zwerfvuilvrijwilliger. Graag zelfs!’

Het vraagt wat volharding, maar dan heb je ook wat: naast mijn nieuwe titel en de gegeerde witte zakken krijg ik: een grijpstok, een fluohesje met mijn nieuwe ‘Mooimaker’-titel (bekt net wat vlotter dan ‘zwerfvuilvrijwilliger’), handschoenen en een contract van maar liefst zes pagina’s. Gelieve in te vullen, te ondertekenen en daarna afspraak te maken op de gemeente om alles op te komen halen.
Ga maar na, ik ben zelfs verzekerd! (waarschijnlijk alleen als ik dat hesje draag en ik vrees dat dat er niet in zit)

De nacht voor deze officiële overhandiging, droom ik onrustig. Mijn vingers jeuken om te beginnen, ik verheug me al op alle plekken die ik onder handen ga nemen.
Ik neem mijn nieuwe functie dus uiterst serieus, en ga aansluitend aan deze afspraak op het stadskantoor gezwind aan de slag. Maar het duurt verschrikkelijk lang voor de eerste zak vol is als je vooral peuken raapt. Ik zie er zoveel liggen en die allemaal oprapen is een traag en lastig werkje. De prikstok is er veel te grof voor, dus ik pak ze op met een pincet en later gewoon met mijn handschoenen aan, maar al dat bukken en door de knieën gaan, dat kruipt niet in de kouwe kleren. Al snel breekt het zweet me uit en mijn vuilzak is nog niet voor de helft gevuld.
Tip aan de rokers: oftewel gooit u de peuken in de asbak van uw auto in plaats van op de grond ernaast, oftewel – veel beter nog – stopt u EIN-DE-LIJK met roken. Dat bespaart mij een kapotte rug en u algauw een kankertje of twee, drie. Win-win heet dat. Knoop het in uw oren.
Ook een ramp voor zwerfvuilrapers/mooimakers is het als het net papierophaling is geweest is. Naast stoppen met roken nog een dringend verzoek van deze mooimaker aan de vervuilers: stop alstublieft met uw papier in duizend snippers te verscheuren. Héél lastig rapen is dat!

Het probleem van de traag vullende zak is snel opgelost als ik aan het drugshoekje van Turnhout kom: daar ligt het zo vol blikjes, PET- en glazen flessen dat ik binnen de tien minuten niet één maar twee zakken vol heb. Op die plek doet mijn nieuwe grijpstok trouwens wel goed dienst, want de blikjes liggen ver weggegooid onder struiken achter een draad. Dan is het wel welletjes geweest voor vandaag. Met die zakken hoef ik gelukkig niet terug naar huis te sjouwen, ik mag ze bij de school in de buurt zetten. Ik bel de milieudienst om door te geven waar ik de zakken achtergelaten heb (mét toestemming van de school uiteraard) en morgen worden ze opgehaald.

Toevallig of niet, kom ik mijn collega mindfulness-juf tegen: ook zij is een enthousiaste zwerfvuilraapster, vertelt ze. Zou het iets met mindfulness te maken hebben? Dat het moeilijker wordt om vuil te verdragen en op den duur vanzelf je handen uit de mouwen wil steken?
Anyway, we zijn gelanceerd. De eerste volle zwerfvuilzak is een feit. De tweede ook. Bijgaand fotografisch bewijs. Posten jullie onder deze blog ook een foto van wat je verzameld hebt op jouw editie van this week’s #TrashTuesday?

En als er bij iemand toevallig nog een fiets-aanhangwagentje ongebruikt staat te roesten in een kot, geef dan een seintje, ik kom het graag ophalen voor mijn volgende excursies.