Behalve de overweldigende pracht van de stralende winterzon op een dik en spierwit sneeuwtapijt, was er nóg een fijne bijkomstigheid aan de winterprik van alweer een paar weken geleden: er viel geen kruimel zwerfvuil te bespeuren. Even onverwacht vrijaf voor al die noeste zwerfvuilrapers in het land. Ook de ophaaldienst zal het even rustig hebben gehad. De wereld was zo mooi zonder al die ontsierende troep. De ogenschijnlijk totale afwezigheid van zwerfvuil gunde mijn immer spiedende blik even rust. Bevrijd van de dwingende roep van rondslingerend vuil, konden mijn ogen vrij ronddwalen over groen en wit zo ver als het oog kon reiken.

Daarna was het leven even zo hectisch dat vuil rapen wel het laatste was waar ik aan dacht, maar gisteren vloog ik er terug in. Andere zwerfvuilrapers waren me duidelijk al voor geweest want er was al heel veel weg van de rommel die me al een paar weken pijn deed aan de ogen. Toch had ik op minder dan twee kilometer alweer twee zakken vol. Eén zak mocht ik meegeven aan een vriendelijke man van De Troef die hem in zijn fietskarretje laadde, de andere liet ik achter op het station. Ik maakte een foto van de locatie en stuurde die door naar de ophaaldienst zodat ook deze zak zijn weg zou vinden naar de verbrandingsoven.

Onderweg kwam ik nog twee collega-zwerfvuilrapers tegen en ook de gemeente was flink in de weer: alle groenperkjes werden kortgeschoren en dat bracht een hoop verstopte blikjes en andere rommel aan het licht. Ongelooflijk wat er allemaal onder die korte struikjes ligt!
De raarste vondsten deze keer waren een lading batterijen en een scheermesje. Je vraagt je af wat een mens onderweg met een scheermesje moet.
Hoe meer zwerfvuil je raapt, hoe meer je je gaat afvragen over het raadsel mens.

Dat was gisteren. Vandaag kwam ik door dezelfde straat, en bij de aanblik daarvan zinkt de moed al in mijn schoenen. Ik kan weer van voren af aan beginnen. Door de combinatie van stormwind en PMD-ophaling liggen de straten die ik gisteren opgeruimd heb alweer vol zwerfvuil.
En ik was al slechtgezind. Want ruzie met de bank. Ze willen wél mijn zakelijke rekening hebben, maar níet de moeite doen om te zorgen dat het cash geld dat ik met mijn werk verdien ook op die rekening geraakt (er zijn nu eenmaal nog altijd mensen die niet met kaart of apps allerhande kunnen betalen, een huisarts zal dus altijd nog wat cash inkomsten hebben). Verontwaardigd trek ik mijn loopschoenen aan en jog de frustratie eruit naar een andere bank die wél nog service biedt.
Halverwege de terugweg is de enige zwerfvuilzak die ik meegenomen had alweer vol. Gelukkig hoef ik hem niet naar huis te zeulen: onderweg zijn werkmannen puin in een container aan het storten, en mijn volle vuilzak mag erbij.
Zwerfvuil en banken, het slijk der aarde.