Vriendin Marie stuurt me als reactie op mijn laatste #TrashTuesday-zwerfvuil blog een foto van haar straat: ook daar heeft de stormwind in combinatie met klaarstaande PMD-zakken lelijk huisgehouden. Het is er een janboel. ‘pfff…. monnikenarbeid…’ stuur ik terug.
Terwijl ik de woorden typ, valt me een herinnering binnen. Een verhaal dat ik ooit in zen-middens hoorde vertellen over een man die have en goed was kwijtgeraakt en in al zijn ontreddering was begonnen met vegen. Elke dag bezemde hij zijn straat schoon. Dagen, weken, maanden, jaren aan een stuk. Geen dag sloeg hij over. Je zou denken dat de straat onderhand schoon genoeg was, maar daar ging het hem niet om. Het was hem enkel om het vegen te doen. Hij werd er rustig van en langzaam trok de mist in zijn hoofd op. Hij kreeg inzicht in zijn leven en wat hem te doen stond.

Ineens bedenk ik me dat zwerfvuil rapen misschien mijn monnikenarbeid is. Dat het me gaat helpen om mijn toekomst bij elkaar te puzzelen. Zonder te puzzelen. Gewoon vegend en rapend zien waar het toe leidt.
Martine Schrage, 52 jaar, zwerfvuilraper van beroep.
‘The never ending story maar daarom niet minder belangrijk,’ stuurt Marie terug.
Ach, zolang ik nog niet weet hoe ik eigenlijk verder wil, oefen ik me in niet-weten. Ook een kunst.
Zie je wel dat er een monnik in mij zit?