Ooit volgde ik een training bij Desiré van Teeffelen van Touch, training en coaching. We hadden meteen een klik. Dus toen ze me een tijdje geleden vroeg of ik voortaan een stukje wilde schrijven in haar nieuwsbrief, hoefde ik daar geen twee seconden over na te denken. Tuurlijk, Desiré! Met heel veel plezier!
Hieronder vind je een link naar de nieuwsbrief met het blogje, wel ver genoeg naar beneden scrollen. En disclaimertje: deze blog dateert van vóór de pelgrimstocht – in die rare tijd van wachten op gunstiger weer en positieve covid-reismogelijkheden.
https://mailchi.mp/620587d9fa50/touch-training-en-coaching-zomer-seizoensnieuws-2021
Ruimte nemen…
Het klinkt zalig maar laat mij maar meteen de partypooper van dienst spelen: soms kan het ook teveel ruimte zijn.
Na een bijzonder onverkwikkelijk ontslag besloot ik even tijd voor mezelf te nemen en van de nood een deugd te maken: even geen werk betekent eindelijk de kans om die pelgrimstocht in Zweden te maken waar ik al een tijd van droom. Want wanneer krijg je nou ineens de kans om zomaar een paar maanden niet te werken?
Maar hier zit ik nu. Gevaccineerd en wel mag ik toch niet zomaar reizen, krap in de centen nu ik niet werk en om buiten te kunnen slapen zoals het plan is op de wandeltocht is het nog veel te koud.
Ik moet dus wachten.
Dat valt niet mee, ik stond niet vooraan toen geduld uitgedeeld werd. Ik fiets en wandel dagelijks heel wat af, maar dat is niet hetzelfde. En alle Covidgerelateerde beperkingen limiteren ook mijn mogelijkheden om er in afwachting van de reis een feestje van te maken.
Niet erg, in de beperking zit de uitdaging houd ik mezelf veelvuldig voor. Ik fiets naar mijn zus in Brugge, ik fiets naar een oude studievriendin in Belsele, het zijn heerlijke momenten van weerzien. Ik ga in op elke wandeluitnodiging die ik krijg en heb daardoor verrassende gesprekken met mensen die ik voorheen amper kende. Met mijn man wandel ik een paar dagen in de Oostkantons om te oefenen met de rugzak. We slapen in een jeugdherberg. Voor het eerst van ons leven. Je moet creatief zijn als de portemonnee op dieet is.
Als een toegewijde monnik heb ik me ondertussen ook toegelegd op zwerfvuil rapen. Haast dagelijks verzamel ik een volle zak (of meer) bij elkaar en wacht af wat dit me voor wijsheid gaat brengen. Ik probeer nieuwsgierig te blijven, al voel ik ook bijwijlen moedeloosheid dreigen.
Maar daar mediteert een mens voor, niet? Wat ben ik blij met mijn jarenlange ervaring in zen en mindfulness. Zo weet ik dat ik dit wel aan kan, dat het voorbij zal gaan en dat het oké is om niet oké te zijn. Ik heb vertrouwen dat hier iets moois uit zal komen, al is dat op dit moment nog een groot vraagteken. Ik weet even helemaal niet meer wat ik wil met mijn werkzame leven. Terug huisarts? Of toch de stap naar het ziekenhuis maken en zaalarts worden op de geriatrie? Hier had ik een superleuk gesprek over met een collega. Het is bijna als een nieuw vak leren, en ik merk dat ik het tegelijk heel aantrekkelijk maar ook heel akelig vind. Op je 53e nog opnieuw beginnen?
En waarom niet?
Of ga ik me toch helemaal toeleggen op de mindfulness en mijn witte kiel aan de wilgen hangen?
Ik weet het niet. En dat is oké. Ik oefen me erin om dat ongemak te laten bestaan en te verdragen. Het niet snel te willen oplossen. Ik kan zo drie praktijken bellen waar ik morgen mag beginnen. Maar ik moet overtuigd zijn dat dat de juiste weg is voor ik de telefoon pak. Onzekerheid is een akelig gevoel. Het is verleidelijk om het snel te willen oplossen. Maar een nieuwe werkplek mag geen vlucht zijn. Ik wil een volmondig ja voelen voor ik me daarop vastpin.
Eén ding weet ik wel zeker: naar Zweden. Daar hoef ik maar één ding te doen: de ene voet voor de andere zetten en het St Olavspad volgen. Van Selĺnger naar Trondheim. Voetje voor voetje, dag na dag, week na week, 580 kilometer aan een stuk, tot ik mijn hand kan leggen op de Nidaros kathedraal in Trondheim. Of niet. Als ik eerder stop, is het ook oké, ik leg geen druk. Ik ben zo benieuwd naar wat dit experiment me gaat opleveren. To be continued.
Met vriendelijke groet,
Martine Schrage
“Ik oefen me erin om ongemak te laten bestaan en het te verdragen.” Zo mooi.
Ja, dat is echt de ultieme zen- en mindfulness oefening… waar ik natuurlijk geregeld hopeloos mee de mist in ga ? Ook dat hoort erbij.
En oefening baart kunst, dus we gaan door en geven nooit op ?
(sorry trouwens voor laat antwoord. Sinds Zweden is dit de eerste keer dat ik mijn blogsite nog eens open)