Het was vanochtend al een hele prestatie om heelhuids de praktijk te bereiken zonder de gracht in te waaien. Oversteken is soms een ander paar mouwen.
Vaststelling: als de politie agent aan de oversteekplaats een vrouw is, mag ik sneller oversteken dan als daar een man staat met zijn vlammende salami.
Nu ik ervaringsdeskundige geworden ben door mijn vele fietsritten naar het werk rondom de tijd dat de scholen starten, zie ik een duidelijk verschil.
De vrouwen zien je aan komen fietsen en geven je zo snel mogelijk vrij baan om de weg veilig over te steken, ik moet zelden meer doen dan een beetje afremmen. Stoppen hoeft haast nooit.
De mannelijke politieagenten daarentegen laten je even heel duidelijk je plaats weten. Hun ego moet altijd even meespelen. Ze kunnen er niks aan doen. En bij politie agenten zal het nog meer meespelen dan bij mannen in het algemeen, kan ik me zo voorstellen.

Bij die mannen moet je dus altijd even wachten. Je moet je plaats kennen als fietser, en onderdanig aan de arm der wet stoppen en wachten tot het mijnheer de agent belieft zijn vlammende salami in de lucht te steken en het jou vergunt de auto’s te doen stoppen en je vrij baan te geven om dankbaar de weg over te kunnen steken. Met de vrouwen wissel ik vaak een dankbaar glimlachje of een vrolijk ‘goedemorgen’ uit, de mannen kijken streng voor zich uit.

Ik lieg niet. Na ruim vijf maanden agenten geobserveerd te hebben tijdens mijn dagelijkse fietstochtje is dit mijn conclusie.
Mannelijke ego’s? Doodvermoeiend. En een beetje pathetisch ook.
Vanmorgen was het weer van dat.

Ik laat het echter niet aan mijn hart komen. Had ik op de heenweg de stormwinden nog grotendeels op kop, de heenweg was een heerlijk feest van wind in de rug en stralende zon. Zonder jas, zonder handschoenen, en zonder politieagenten ?