Bij gebrek aan uitzicht op een zeereis binnen afzienbare tijd, wijd ik mij na een deugddoende fietstocht in het iconische havencafé ‘Gaarkeuken 110’ aan het vervolg van Grand Hotel Europa. Die roman waarover ik in mijn vorige blogje vertelde. Ik ben op pagina 488, dus het einde nadert. Maar met de luidruchtige havenarbeiders hier, is het nog een hele krachttoer om mijn aandacht bij het boek te houden.
Gelukkig heb ik altijd oordopjes bij me. Ze zijn al even knaloranje als de werkbroeken van de bier drinkende, luid lachende en plat Antwerps pratende mannen hier.
Buiten schijnt de zon. Dat was onderweg naar hier wel anders. Gelukkig bleef het droog.

Plots laat één van de mannen een luide scheet knallen, die ik moeiteloos door mijn oordopjes heen hoor. Blijkbaar is dat de hilarische aanleiding om de bel te luiden: rondje bier voor iedereen.
Ook voor mij.
Met een chin-chin naar de mannen hef ik mijn Bolleke van ’t vat.
‘Wilde gij er een chipke bij?’ vraagt de barvrouw, ‘want menne zak is nu toch open.’
Wederom grote hilariteit.
Je moet oppassen wat je hier zegt, want na alle glazen bier die ik de mannen al heb zien heffen, is letterlijk álles aanleiding voor een zoveelste luide bulderlach.

Ik lees een tijdje verder. En maak een foto van het café op het moment dat ze allemaal even óf naar het toilet of buiten aan het roken zijn.
‘Da’s nen dikken boek,’ hoor ik door m’n oordopjes heen als ze weer binnen komen. Ik hoor alles.
Zomaar een maandag ?