Uw moeder gaat u bellen!

Ik wou dat wij zo’n gezin waren, flitst het door mijn hoofd als ik het interview met kunstenaar Arne Quinze en zijn zoon Rhijn in de weekendkrant van afgelopen zaterdag lees: ‘Hij wordt bijna 30, en toch bellen we nog elke dag. Rhijn en ik reizen vaak met twee…’ en ‘Leven is een werkwoord. Je moet er iets voor doen. […] Veel mensen laten het onbedachtzaam voorbijglijden. Een goed gevuld leven is mijn rijkdom en mijn kinderen zijn de basis.’

Wjj zijn geen bellers. Nooit geweest ook. En dat mis ik nu we weer een nieuw evenwicht zoeken in een nieuwe levensfase. Kinderen die steeds meer hun eigen levens leiden, en steeds minder momenten waarop je vanzelfsprekend hoort wat er gaande is in die levens.
Ze komen minder thuis, en dat op zich is helemaal niet erg, ze moeten vooral doen waar ze zelf gelukkig van worden. Maar hoe blijf ik nu op de hoogte van het reilen en zeilen? Want ik wil wel weten hoe het met hen gaat en wat hen bezig houdt.

Het gekke is dat de communicatielijntjes beter onderhouden werden toen we ver van elkaar waren. Toen de oudste in Zweden woonde bijvoorbeeld, was elke zondagavond vaste Skype-avond. Nu hij in Leuven woont, babbelen we eigenlijk minder dan toen hij duizend kilometer ver was.

Terwijl ik dit allemaal zat te overdenken afgelopen weekend, zat ik gelukzalig over aanrollende golven uit te kijken naar de ondergaande zon met die weekendkrant op schoot. Een beetje weemoedig werd ik ervan. Van die mooie zomer die alweer voorbij was, en van het onbestemde verlangen zo’n gezin te willen zijn…

En toen – Eureka! (ontspannend mijmerend komen de meest lucide invallen zomaar gratis vanuit de lucht in je schoot gevallen) – bedacht ik dat wij helemaal niet zo’n gezin hoeven te zíj?n om het niet alsnog te kunnen wórden! Het is nooit te laat om versleten patronen los te laten en nieuwe gewoontes te omarmen. Iemand moet de eerste zijn. Als je het anders wil, moet je iets anders gaan doen. Zo ingewikkeld was mijn wens nu ook weer niet ?

Dus pakte ik mijn telefoon en begon rond te bellen.
Met manlief werd dat een gemoedelijk babbeltje.
Telefoontje twee klonk zo: ‘Dag moeder, wat kan ik voor u doen?’ Hij is het duidelijk niet gewend dat ik zomaar eens bel voor de gezelligheid. We zullen het allemaal nog wat moeten leren.
En bij het derde telefoontje kreeg ik de voicemail. Ook goed, een teken dat hij lekker bezig is en leuke dingen doet waarschijnlijk.
We zien elkaar toch vrijdag om met zijn allen een verjaardag te vieren. Aan de oevers van de Schelde, bij een goed glas en lekkere hapjes, zal er een zee van tijd zijn om uitgebreid bij te praten.

En als we dan toch nieuwe rituelen aan het implementeren zijn, dan doe ik rondkijkend en luisterend nog een hoop ideeën op. Good practices die andere vaders en moeders verzonnen om de verbinding met hun kroost warm te houden:
Communicatiespecialist André Pelgrims die in een Touché podcast vertelt dat hij jaarlijks uit eten gaat met ieder kind apart. Hij heeft dan slechts één agendapunt: zeggen hoe graag hij hen ziet.
Of mijn schoonbroer die elke zomer een paar dagen gaat wandelen in de Pyreneeën met één van zijn kinderen.

Dus, lieve kindertjes van mijn hart, hou jullie vast aan de takken van de bomen, want ja hoor, wij worden ook zo’n gezin. Uw moeder gaat u bellen!
Maar wees gerust, niet elke dag. Zo’n vaart zal het niet lopen. Zo gek ben ik nou ook weer niet. En er is altijd nog die rode knop, hè ?

En als u mij nu wil excuseren, ik heb nog een hele lijst B-taakjes te doen vandaag: Boeken terugdoen naar de Bib, Blogje afwerken (bij deze), eitje Bakken om het Back-to-school-leed van mijn dochter te verzachten (reactie: ‘Mama is precies blij dat ze eens thuis is op de eerste schooldag!’), Boodschapjes doen om daarmee een Banana Bread te Bakken, naar de Brillenman, Billie uitlaten, Boek lezen (weet nog niet of dat het Handboek Positieve Gezondheid wordt dat ik nog moet lezen voor de cursus die ik daarover volg, of dat het toch De fundamenten van Ramsey Nasr wordt), en daarbij hopelijk een Biertje nuttigen op een Bootje.
En Bellen Bellen Bellen dus.

PS: Ik wil ook heel graag nog eens met jullie op tocht. Wat vinden jullie van Kungsleden?

Geplaatst in: Blog

5 gedachten over “Uw moeder gaat u bellen!

  1. Marg Vlemmix schreef:

    Om het om te draaien…ergens, onze zoon belt me iedere dag, om gewoon te horen hoe het gaat…(m.a.w. of we nog leven) onze dochter minder, niet omdat ze niet ongerust is, maar ze heeft er echt geentijd voor met haar werk en 2 koters met een stempel op hun voorhoofd, het is iedere dag wat anders, die holt van dokter z. naar dokter v. ….en zo heeft iedereen het druk! Ik ben blij dat ik geen bezoek krijg, eindelijk, koffie!

  2. Marg Vlemmix schreef:

    Het zou wel raar zijn…ze is overleden in april, dankzij de trutten van zusters die het bestaan van een morfine pomp niet kenden of niet wilde gebruiken heeft ze er nog langer over gedaan als dan nodig! Sorry dat ik ze zo noem, ik zou daar nog niet levend of dood gevonden worden! Het mens was oud…ze zou 97 worden, het heeft 10 jaar te lang geduurd, God, ik hoop er eerder uit te zijn!

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.