Een grijze dag voor de laatste kilometers

Goed geslapen maar de opstart is wat moeizaam. Misschien is dat wel normaal na de afgelopen fietsdagen, maar het kan ook liggen aan de zon die niet thuis geeft vandaag. Om 10u terug op weg. De lucht is grijs, ik heb mijn regenkleding grijpklaar en voor de zekerheid toch maar mijn zonnebril niet te ver weg gestoken, maar het zal niet nodig zijn vrees ik. Vandaag kies ik voor een route langs fietsknooppunten dankzij de kaart met ‘points-noeuds’ van de regio Vallée de la Lys & Monts de Flandre die ik gisteren gescoord heb in het Office du tourisme. Een stuk aangenamer fietsen dan de grote steenwegen die ik vorige keer met gevaar voor eigen leven getrotseerd heb. Al kort ik de slingerende knooppuntenbaantjes nog wel wat in door hier en daar een shortcut te nemen waar dat kan.
Het is fijn om terug eens met een kaart onder m’n neus te fietsen. De route zo overzichtelijk voor me zien, is toch weer wat anders dan die ellenlange knooppuntenstroken.

Voor de eerste twee kilometer hoef ik alvast niets te doen: die race ik met 35 km/u naar beneden.
De kleine baantjes van het fietsnetwerk zijn blijkbaar ook een lange afstands fietsroute. Nummer 364 als u het precies wil weten.
Veel Vlaamse en verbasterd Vlaamse straatnamen hier trouwens.

Om de goesting wat op te peppen, zet ik muziek op. Die hervat precies terug bij Gangsta’s Paradise, perfect om de moraal een boost te geven. En van Janis Joplin’s Piece of my heart is een mens ook meteen klaarwakker.
En wat dacht je dat dat steengoede ‘Feeling good’ van Nina Simone met een mens doet? Ongeacht de voorafgaandelijke staat van het moreel: you feel good!
‘Freedom is mine and I know how I feel’, zingt ze en daarmee beschrijft ze precies wat ik voel nu. Op de fiets zing ik keihard mee, en voor zover mogelijk dans ik gekke moves op mijn zadel. Het is vast geen gezicht en geen gehoor maar er is hier toch niemand.

Om 11.50u kondigt de regen zich aan. Ik check nog even of alles op en aan mijn fiets regenproof is, en steek buideltasje en telefoon in een plastic hoesje, maar voorlopig blijft het bij een paar amper waarneembare fijne druppeltjes.
Als ik de rand van de fietskaart bereikt heb, zet ik google maps terug aan voor het laatste stuk. In tegenstelling tot vorige keer toen ik naar Tilques fietste, kies ik nu voor een autoroute. Het fietstraject dat google maps mij destijds voorstelde was een hopeloos geploeter via karrensporen of brokkelpuin paden waar ik amper vooruit raakte met mijn zwaarbeladen fiets.

De route die ik nu voorgeschoteld krijg, begint al goed: bergaf op een weg waar je maximaal 50 per uur mag. Gelukkig, ik krijg geen boete want ik blijf met mijn 49 per uur netjes onder de limiet ??
What goes up, must come down en vice versa natuurlijk. Maar niets dat met de energie van een paar betonkoeken en de beats van Portishead onmogelijk is.
Als Arno daarna danst like a goose, passeer ik net een Mariagrot waar ik een stevige kaars brand voor iedereen die me lief is.

In Clairmarais zijn de oortjes weer leeg, jammer, het was net zo leuk. Maar het is nog maar tien kilometer, we zijn er bijna.
Ik rij door Saint-Omer en hou mijn ogen goed open, op zoek naar een koffiebar of zoiets want het zal nog een dik uur duren voor Wim in Tilques arriveert. Ik zie zo niet direct iets dat me kan bekoren en fiets dan toch maar door naar Tilques met het idee het kasteel daar eens te bezoeken, ik meen me te herinneren dat er een restaurant of brasserie was. Dat valt tegen: het restaurant gaat pas om vijf uur open, en voor die tijd is er zelfs niet de mogelijkheid om iets te drinken. Ik mag wel even naar het toilet.

Ondertussen is het toch echt aan het miezeren gegaan en een uur in dit weer zitten wachten is weinig aanlokkelijk. Dus fiets ik maar terug naar Saint-Omer, waar ik me installeer in de ‘Hoppy Craft’ Shop en Bar en alvast begin aan dit blogje tot Wim er is. De laatste 54 kilometer zitten erop, in totaal dus 280 kilometer fietsplezier in de benen.
Hop, de fiets de fietsdrager op en weg zijn wullie, naar Tilques, waar we auto-met-fiets parkeren aan de kade. Daar komt Muriël, onze gastvrouw van B&B ‘La fermette de Marie Grouette’ ons ophalen met haar bootje en het weekend kan beginnen! Eerst een douche, een kop thee met de lekkere koekjes die Muriël op bed heeft klaargelegd en de laatste hand leggen aan dit blogje.
Voilà, ook dat zit er nu op. Op naar het mosseldiner bij onze vrienden hier om de hoek. Met onze eigen pedalo die hier voor de deur van de B&B het hele weekend ter onzer beschikking ligt. Straten bestaan hier namelijk niet: alles moet via het water.
Nu maar hopen dat het water dat van boven komt snel stopt. Genoeg is genoeg ?


Geplaatst in: Blog

6 gedachten over “Een grijze dag voor de laatste kilometers

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.