‘Verdorie, ik heb hier helemaal geen tijd voor!’
Dat was mijn eerste gedachte over de terugkomsessie mindfulness gisterochtend. Zondag is voor mij altijd klusjesdag. Dochter is naar de paarden, man naar zijn tanks in Gunfire, ik heb de hele dag en het hele huis voor mijzelf, en maak dan altijd schoon schip in overlopende mailboxen, de papierberg die zich in de loop van de week op mijn bureau gevormd heeft, administratie, en allerlei andere todo’s. Ik lees uitgebreid de weekendkrant, tik soms een blogje, laat de hond uit, raap wat zwerfvuil. Die zee van tijd had ik gisteren dus niet: het was terugkomsessie van de mindfulness, en om halfelf zou dat beginnen.
Gehaast en onrustig repte ik mij erheen, terwijl mijn hoofd overliep van alles wat ik nog had willen doen en wat er nog niet van gekomen was.

‘Tjonge, wat doet dit me toch weer goed,’ was de tweede gedachte die opkwam toen ik daar zo 3 x 20 minuten zat te mediteren. De onrust zakte meteen in de eerste meditatiesessie, en in sessie twee en drie kwam er een gelukzalige rust boven drijven.
We zaten daar met zijn achten, ieder diep verzonken in de eigen aandacht, uit te kijken over een weiland met paarden, bomen en vogeltjes. Gedachten kwamen en gingen als de vogeltjes die even in de takken van die boom kwamen rusten en weer verder vlogen. Af en toe schudde een opstekende wind de takken stevig heen en weer, waarna een bundel zonnestralen het landschap en onze harten kwam verwarmen.
De boom-meditatie speelde zich daar recht voor mijn neus af ? Toepasselijker krijg je het niet bedacht.

In de uitnodiging voor deze meditatiesessie, had ik de wijze kat uit het schattige boekje ‘Catfulness’ aan het woord gelaten:
Men zegt dat nietsdoen het allermoeilijkst is.
Misschien geldt dat voor mensen,
die nog veel over dit onderwerp moeten leren,
maar zeker niet voor katten.
Laat dit dan ook de enige ‘inspanning’ zijn,
die je vandaag levert.

‘Wat neem je van deze meditatie ochtend mee naar huis?’ vroeg ik de andere deelnemers na afloop van de sessie.
‘De rust en de stilte.’
‘Dat het zo’n deugd deed.’
‘Dat het hard nodig was.’
‘Dat ik dit weer vaker moet doen, het is zo heilzaam.’
‘De meerwaarde van samen mediteren.’

Een bekend zen-gezegde luidt als volgt: ‘Als je het druk hebt moet je een uur per dag mediteren. En als je daar geen tijd voor hebt, moet je twee uur per dag mediteren.’
Daar moest ik aan denken toen de laatste gedachte van die ochtend bij me opkwam: ‘Dit zou een mens elke week moeten doen’.
Die gedachte nam ik mee naar huis.