Dat ons familie-WhatsAppgroepje sinds het overlijden van mijn vader ‘St Bernardus’ heet, zou hij zelf wat overdreven gevonden hebben – hij was een fijne mens maar gelukkig geen heilige. Maar omdat de groepsnaam zo niet alleen naar zijn voornaam, maar ook naar enkele uitgelezen bieren verwijst, mag het wel.
Een uitstapje naar Bar Bernard, de rooftopbar bovenop de St Bernardus brouwerij in Watou, stond dan ook al een hele tijd op mijn verlanglijstje.
Elk doel is goed om er met ons busje op uit te trekken, dus deze keer werd het Watou. Temeer daar ik googelend ontdekt had dat er een Valentijnsmenu geserveerd werd. Konden we dat ook maar meteen gehad hebben. Want wat moet je anders met dat hele jaarlijkse Valentijnscircus? Niet vieren is zo koud, maar meehossen in die van commerce vergeven Valentijnspolonaise, dat wil een mens dan ook weer niet.

Ergo, Valentijn in Bar Bernard op 10 februari, mijlenver verwijderd van mijnenveld 14 februari.
En dat het leuk was!
We hadden eerst voor een goei hongerke gezorgd door een flinke wandeling in het nabijgelegen Helleketelbos, daarna de stapschoenen omgewisseld voor wat nettere exemplaren en nog snel een kam door ons haar gehaald. Niet dat dat veel mocht baten, want sinds ik mijn krullen de vrije loop laat, is er geen kam meer tegen opgewassen en Wim heeft al helemaal niets meer te kammen op zijn hoofd.
Maar het is het idee dat telt, we hadden ons best gedaan.

Wim had chance: door het kaarslicht waren de babbelkaarten haast niet te lezen. Babbelkaarten: ik breng ze altijd mee naar onze etentjes samen. Vanwege de heilige schrik om zo’n uitgeblust middelbaar stel te worden dat een etentje zwijgend en verveeld uitzit. Met die babbelkaarten altijd genoeg gespreksstof, maar ook zonder hadden we genoeg te vertellen tijdens ons candlelight dinner.
De cheesy playlist deed er nog een schepje bovenop. Die was zó romantisch over the top dat het weer leuk werd. De keuze was duidelijk aangepast aan het niet meer zo piepjonge publiek, en was soms dáár nog een paar decennia voorbij. Ja hoor, zelfs ‘De Roos’ van Ann Christy ontbrak niet. En met Scorpion’s ‘Send me an angel’, kreeg ik bijna de neiging om mee te gaan kwelen.

De beroemde relatietherapeute Esther Perel hoorde ik ooit uitleggen dat een mens in zijn leven drie relaties heeft. Hoe dat precies in elkaar zit, moet je zelf maar even uitzoeken, maar het ging erover dat je die drie relaties ook met dezelfde persoon kunt hebben. Een knalverliefde eerste fase, waarbij beide slachtoffers kniediep waden door een soppende poel van hormonen. Daarna de fase waarin je settelt, eventueel kinderen krijgt en zorgt voor woonst en werk. En als laatste een fase waarin je meer en meer elkaars maatje wordt.
Dat begin ik nu pas echt te snappen, en zo voelde het ook daar in Watou: twee dikke maatjes vol plezier samen op ontdekkingstocht . Daar zullen de 17000 stappen, de St Bernardus, de Picon, het kaarslicht en de romantische songs wel voor iets tussen gezeten hebben, maar toch.
Toen kwam er nog een Dame Blanche. Daar heb ik vriendelijk voor bedankt. Trop is teveel.

Back to the candlelight dinner scene.
‘Je moet eens achter je kijken,’ zegt Wim tegen me, ‘ik heb al de hele tijd uitzicht op de mannen van ZZ Top‘.
Ik draai me om, en zie daar inderdaad een prachtig besnord en bebaard koppel aan een tafeltje voor twee.
‘Ik ga vragen of ik een foto van ze mag maken,’ zeg ik tegen Wim. En wég ben ik, om pas een kwartier later terug aan tafel te komen. Mét hun foto, én de toelating om die voor een blogje te gebruiken.
Wat een zalig stel was me dat! Marc en Marc uit Menen. De ene gepensioneerd, de andere nog actief in het leven als magazijnier.
Ze vertellen me dat dit hun ‘eerste Valentijn van vele’ is.
‘Oei,’ schrik ik, ‘zijn jullie nog maar net samen?’
‘Welnee,’ zegt Marc, ‘wij zijn al zeven jaar getrouwd, maar we vieren Valentijn vanaf vanavond elke avond op een andere plek tot en met dinsdag, de officiële veertiende van de maand.’
Marc was eerder al getrouwd geweest, een huwelijk van twaalf jaar dat plots eindigde toen zijn man tijdens het stofzuigen plots dood neerviel. Marc was al naar zijn werk vertrokken, hij was er niet bij toen het gebeurde. ‘Sindsdien profiteer ik maximaal van elk moment dat het leven me gunt, ik weet nu dat het zomaar ineens gedaan kan zijn.’

Overschot van gelijk heeft die mooie mens, bedenk ik me als we de rekening vragen en de jonge ober bedanken voor de heerlijke avond. Dat we zo genoten hebben van het overdadige kaarslicht en de kitcherige songs. En of het voor hem niet te erg was, die muziek, vraag ik.
‘Laat het ons zo stellen: het is goed dat het maar voor twee avonden is,’ antwoordt de jongeman diplomatiek.

We rijden met ons busje terug naar de camperplaats die we eerder op de wandeling gespot hebben. Die ligt aan een mooi parkje en terwijl Wim het dak opklapt zodat ons bedje tevoorschijn komt, kan ik nog net binnenkijken in de sporthal die eraan grenst. ‘Om gelukkig te zijn moet je doen waar je gelukkig van wordt,’ staat er in grote letters op de helverlichte binnenmuur.