‘Goh, wat ziet u er goed uit, u wordt elke keer jonger.’ Hippe sneakers onder de opgerolde broekspijpen van zijn jeans, kortgeschoren haar, stevige bril, driekwart jas en om het af te maken nonchalant de tas over de schouder, en een vriendelijke lach en handdruk als ik hem uit de wachtkamer haal.
Gelukkig heb ik het compliment dat me op de lippen lag ingeslikt. Want het gaat helemaal niet goed met hem. Al een halfjaar slecht slapen, hoge werkdruk, veel controle en weinig waardering bij de over-gemanagede organisatie waar hij al een lange carričre achter de boeg heeft.
Deze man blaas je niet zomaar omver, hij heeft al veel stormen in zijn leven meegemaakt, maar nu begint hij toch echt wel de moed te verliezen.
Psycholoog nog wel, dus deskundiger dan ik in dit soort materie. En over een paar jaar lonkt het pensioen, maar ondertussen moet er dus volgehouden worden. Aan cliëntcontacten komt hij nog amper toe, hij verdrinkt in de dossiers en zware rapporten die opgesteld moeten worden, want het gaat over heel veel geld, en zijn eigen managers, interne en externe visitatie en controles door de ziektekostenverzekeraars hijgen hem in de nek. Als hij de hoge werkdruk bij zijn manager aankaart en aangeeft dat hij stressklachten heeft, is de onderkoelde reactie van de baas: ‘Overzie je het hele plaatje nog wel?’ De poppetjes interesseren de baas weinig, als er maar geen problemen opduiken waar hijzelf last van krijgt.
Als we samen kijken naar waar hij energie uithaalt, dan zit dat allemaal wel snor: goede relatie, veel interesses, regelmatig sport en dagelijks wat yoga, daarnaast haalt hij inspiratie uit lezen en cultuur. Daar valt niet veel te verbeteren. Naar zijn werk heeft hij ook al goed gekeken: hij kan deels op een andere locatie werken, waar hij veel meer voldoening uit haalt. Dat probeert hij uit te breiden, maar dat gaat niet zonder slag of stoot.
Enfin, fijn gesprek, maar ik heb er nog altijd niet de vinger achter. ‘Wat wilt u nu graag van mij? Waarmee kan ik u op dit moment helpen?’
En dan komt de domper: ‘een slaaptablet misschien?’
Plaatsvervangende verontwaardiging over alweer een zorgverlener die uitgeperst wordt als een citroen overvalt me: ‘U gaat tot het gaatje om goed werk te leveren, en nu u daardoor onderuit dreigt te gaan, wil u het laatste restje reserve er nog uit uitpersen door er nog wat chemische troep in te pompen om vol te houden?’
Nee, dat gaan we niet doen, iemand moet hier STOP roepen, want zelf is hij daar te plichtsbewust voor. We maken een plan op om de belasting weer op een redelijk niveau te krijgen en hij gaat ermee naar de bedrijfsarts.
Hopelijk zit daar nog een mens.
(Deze tekst verscheen eerder op Medisch Contact – medischcontact.nl)