Ingrid was me weer te snel af met haar jaaroverzicht in 26 letters. Zelf had ik gepland om me daar pas de 31e aan te zetten, maar zoals altijd krijg ik van Ingrids blogs zoveel schrijfgoesting, dat ik er meteen in vlieg, ik heb toch tijd deze keer. Andere keren raakt de opborrelende inspiratie vaak niet verder dan wat snel neergepende kribbels op losse velletjes papier. De meeste ontstijgen die embryonale vorm niet eens naar een volwaardig blog.
Ook knap van Ingrid: ze slaagt er steeds in de dingen compact en gebald te verwoorden. Ik heb altijd veeeeeel meer woorden en zinnen nodig, ik kan niet kiezen, ben slecht in schrappen. Dus kom ik ook niet toe met 26 letters. Een bijwijlen stotterend eindejaars alfabet dus.
Antwerpen. Veel naartoe geweest dit jaar. Decompressie-dag na de werkweek. Heerlijk altijd daar, er valt altijd wat te ontdekken.
Bingen. Ik wou persé The White Lotus en Succession zien. Twee series op Streamz, maar ik heb geen Streamz account, wegens te gevaarlijk (zie V). Dus heb ik me deze kerstvakantie een maandabonnementje gegund en heb in één lange avond en nacht The White Lotus helemaal uitgekeken. Om halfzes ’s ochtends ben ik zeer content gaan slapen, het voelde net als vroeger na een zeer sporadische maar o zo bevredigende lange leesnacht.
En B B B Bootman, weet je nog? Die job die niet doorging. Ook daar staat nog altijd een blog van in de steigers tussen de concepten. Maar ach, dat is ook allang weer oude koek. Al wreef iemand me het laatst nog onder de neus om te argumenteren hoe wispelturig ik kan zijn. Tja, zie T van traumaatje. Zoiets doet gekke dingen met een mens. Sindsdien is vrijheid mijn hoogste goed.
Cargo ship cruise. De onvergetelijke tocht naar Finland met de Kraftca.
Drop the story. Mijn lijfspreuk voor het komende jaar. Drop the story, doe je ogen open en kijk rond. Hier, nu.
En ook de D van Dikke Boeken. Ingrid houdt er blijkbaar niet meer van, maar ik wel! Noodgedwongen – zie de H – konden we deze vakantieweek niet weg, dus had ik mezelf op een flinke stapel boeken getrakteerd uit de bib, onder andere Welzijn van Nathan Hill, 650 pagina’s. Ik ben er nog niet aan begonnen, maar ga het zeker lezen, al was het alleen maar omdat ik zo geweldig genoten heb van zijn eerdere roman ‘The Nix’. Ja Ingrid, ik hou wel van dikke boeken. Misschien toch binnenkort nog eens een nachtje doorlezen. Daar word ik erg gelukkig van.
Qua dikke boeken blijft een vakantie lang geleden in Kreta de mooiste herinnering: de meer dan 900 pagina’s tellende baksteen De ontdekking van de hemel van Harry Mulisch heb ik toen aan het strand verslonden alsof het een luchtig flutromannetje betrof.
Enjoy your day. Nog even geduld en verder lezen. Straks snap je het wel.
Familie. Ik heb drie geweldige kinderen en twee fantastische zussen, maar het zijn toch mijn twee schoondochters die bij de F van familie met de pluimen gaan lopen. Die twee formidabele dames hebben mijn kinderen het besef van familie bijgebracht. Van mij hebben ze dat niet geleerd, want ik was er zelf erbarmelijk slecht in. Nu pas, nu ik zie hoe hard ze hun best doen om er op alle grote familiemomenten bij te zijn, besef ik hoeveel ik mijn eigen ouders en wellicht grootouders tekort heb gedaan.
Maar wat ben ik dankbaar voor al die fijne familiemomenten die er nu zijn. Niks leuker dan aan een rijkelijk gevulde tafel te zitten en genietend je blik te laten rusten op al die geweldige kinderen, schoonkinderen, zussen, neefjes, nichtjes, grootouders, schoonbroers en schoonzussen.
En toen Wim en ik van hen een ontbijtbon kregen, smolt ik al helemaal. Hebben we het al bij al zo slecht nog niet gedaan misschien.
Lieve L. en B., we zijn zo blij met jullie!
GR 5. In 2024 gaan we verder op dit avontuur. De Alpen over.
Hendrik. Bij gebrek aan Swiekes Black Out, heb ik mezelf een Straffe Hendrik ingeschonken toen ik aan dit blog begon. Lekker, maar er gaat niks boven die Swiekes. We vinden het nergens meer. Wim kreeg van de brouwer de laatste flesjes die hij nog op de plank had staan gratis mee, want ze waren over datum. Toch eens horen bij de schoenmaker – zijn schoonvader blijkt dat Swiekes bier te brouwen – hoe het nu zit met die Black Out. Komt het nog goed?
(Nu ik hier toch over bezig ben… misschien eens kijken op hun website. Yes! Er is nog Black Out, maar dan wel ‘whisky barrel aged’. Tja, slechter zal het er niet van worden hè? Meteen maar een sixpack besteld om eens uit te proberen. Waar zo’n eindejaarsblogje al niet toe leiden kan 😜)
Hond. (zeg niet dat je niet gewaarschuwd was voor het occasioneel gestotter). De H van hond dus. Onze Billie. Ze is nog niet veel aan bod geweest in de dieren-conversatieblogjes tussen Ingrid en mij, al valt er over Billie veel te vertellen. Lief beest, een knuffelhond bij uitstek, maar nooit geleerd hoe ze met andere honden om moet gaan. Dus doet ze dat blaffend en bijtend en bijgevolg kunnen we haar moeilijk kwijt als we eens weg willen.
Vandaar dat ik nu thuis zit, terwijl ik zo graag met het busje op stap was gegaan.
Maar we vonden geen oppas. Billie’s superlieve oppassers waren beiden zelf weg, en op Pawshake vond ik ook geen oplossing.
Ik had mezelf wel opgepept dat een week thuis met dikke boeken en lange binge-nachten ook oké zou zijn, maar was toch liever weg geweest. Tja, dat is de consequentie van een adoptiehond natuurlijk. Je steekt zo’n beest niet zomaar ergens onder een cafétafeltje – hoe graag ik dat zou willen.
Ingrid. Who else? Super blogcollega. Van haar onovertroffen reeks ‘In de vissenkom’ ben ik nog steeds onvoorwaardelijk fan. Wou dat ik zo ad rem en doeltreffend kon schrijven.
Tevens enorme aanjager van ideeën en inspiratie. Nu daar nog iets mee DOEN! Want van uitstel komt altijd weer afstel en zo ligt al die inspiratie weer stof te vergaren. Verspilde moeite, want ook de muze heeft een houdbaarheidsdatum. Dan lees ik oude krabbels terug en denk bij mezelf: waar gíng dit over?
Dankjewel voor al je schrijfaanmoediging, Ingrid! Dank voor het lees- en schrijfplezier, en dankjewel om mij in je jaaroverzicht onder de M te stoppen 🤗
Lees hier Ingrids blog.
IJsberen. (Hoort dat nou bij de I of bij de J? Een mooi tussen wal en schip gevalletje.) Mijn duik in de Oostendse zee afgelopen november met Haïke van Koud&Krachtig is me bijzonder goed bevallen. Gisteren inspectie gedaan van de zwemvijver die misschien de uitvalsbasis wordt van twee Turnhoutse ijsberen. To be continued.
J. Mijn lieve en geweldige tweede zoon die zo’n zwaar jaar heeft gehad, dat altijd positief en zonder een greintje zelfbeklag gedragen heeft, er gelukkig ondertussen bijna helemaal van hersteld is, en ondanks al die miserie met vlag en wimpel geslaagd is voor zijn studie. J, je bent geweldig.
En precies hetzelfde geldt natuurlijk voor W en S. Superkindjes 🤗
Kindjes? Superkindjes!! 🥰
Luchtgitaren, bloembakken, pipigate en zattemansklap. Het was me het jaartje weer wel. Niks beters om zich mee bezig te houden misschien?
Check vooral ‘Katrien van Politiek PR’ op Instagram voor de nodige subtekst bij al deze uitschuivers.
Ook de L van Leven, en zorgelijke regels daarover bij Ingrid.
Ach Ingrid, hoe te leven?
Een vraag waar we ons allemaal dat hele leven lang mee bezig houden.
We doen allemaal maar wat, wij zijn allen gebrekkige mensjes die veel mededogen nodig hebben. Ondertussen klunzen we onverdroten voort.
Vorig jaar heeft een verhaaltje van Leo Babauta (schrijver van zenhabits.net) over een meisje dat ophield met het beschermen van haar fictieve diamant me erg gecharmeerd. En dan vooral deze zin over wat er gebeurde toen ze daarmee ophield: ‘So from that day, she would go about her day, enjoying herself, and trying to make the world a better place’.
Dat lijkt me een mooi devies om bij te leven.
Now, drop the story en go about your day. Enjoy yourself and try to make the world a better place. Ga plasma geven, ruim zwerfvuil op, geniet van het geluk in de kleine dingen die voor je neus liggen. Zoek het niet te ver.
Mediteren. Meer mediteren dit jaar! Daar word je erg gelukkig van.
Mediteren, bewegen en schrijven. De heilige drievuldigheid die ik goed moet bewaken voor een dagelijkse dosis geluk.
Maar ook de M van mailbox. Nagel aan de doodskist. Het houdt nooit op, die stroom aan berichten waar weer vanalles mee moet. Daar word je dus níet gelukkig van.
(maar terwijl ik hier zit te schrijven en ondertussen tien tabbladen heb openstaan bij wijze van research voor dit blog, dienen de oplossingen voor sommige problemen zich – zie ook het Swiekesprobleem hierboven – vanzelf aan: rondsurfend stuit ik op een ander schrijfsel van bovenvermelde Leo Babauta: Mastering your Inbox as a Spiritual Practice heet het. Wie weet biedt het oplossingen voor de nagel aan mijn doodskist. Ik zal het eens kritisch doornemen – als ik tijd over heb nadat ik mijn inbox weer de baas geworden ben.)
NEE!! Een huurprijsstijging van zomaar liefst 150% voor de zaal waar ik mindfulnesstraining geef! Break-even draaien vond ik prima voor die trainingen, ik hoef er niet echt aan te verdienen, maar erop toeleggen, daar word ik niet gelukkig van.
Dus zal mijn prijs omhoog moeten helaas.
En bijna vergat ik het belangrijkste bij de N: Now and Then. Het mooiste liedje van het afgelopen jaar. Het heeft dagenlang op repeat gestaan bij mij.
Oorlog. Zoveel oorlog in de wereld, op zoveel plaatsen. Er valt niet naast te kijken. Het kruipt onder mijn vel en is beangstigend. Hoe moet dit ooit nog goed komen?
Het leed van al die verloren kinderen, babies, vaders, moeders.
Een psychiater zonet op het nieuws: ‘I see cruelty that I have never seen before.’
Plasma Donor Date. Zonet met manlief samen plasma gaan geven. Tenminste, dat was de bedoeling, tot bleek dat ik zelf nog een maandje moest wachten voor ik weer plasma mocht doneren na de preventieve coloscopie in september. Niets aan te doen. Toch kregen we allebei het beloofde filmticket bij de rodekruisactie #donordate. Zo kunnen we binnenkort nog eens samen naar de film en nagenieten van onze goede daad. Moest je zelf nog zin hebben om een goede daad te doen en plasma of bloed te gaan geven: je kan tot 30 december nog terecht voor je eigen #donordate en filmtickets scoren. Doen!
Q. Altijd weer lastig in zo’n overzicht. Wat moet je ook met die letter? Tourette-gewijs plopt bij mij meteen de ‘zin’ I82QB4IP boven. Inzendingen welkom via het contactformulier. Onder de juiste oplossingen wordt een prijs verloot.
Roma. Binnen één week tijd hoor ik van twee mensen hoezeer ze genoten hebben van een concert in de Roma. Ik zal dat toch eens zelf moeten gaan uitproberen.
Rotterdam. Zeer lezenswaardig boek van Arjen van Veelen dat mijn zus me in de handen duwde en dat ik in één ruk heb uitgelezen. Met zijn 346 pagina’s nog wel niet echt dik te noemen, Ingrid 😉 Rotterdam is de stad waar mijn vader opgroeide, ik voel er wel een band mee, en wil zeker die ‘Smickel Inn Balkon van Europa’ waarover van Veelen schrijft eens gaan checken. Een snackbar op de Maasvlakte met vrij zicht over het water? Daar moet ik zijn.
Het Sunrise Appartement in de woontoren De Rotterdam wil ik ook wel eens zien. Het is de airbnb kamer van de openingsscène uit dit boek en klinkt als een droom.
Schrijven. Meer schrijven dit jaar! Daar word ik erg gelukkig van. En Succession uitkijken binnen de maand. Dat valt nog niet mee: vier hele seizoenen van elk bijna tien episodes, dat binge je niet in een nachtje weg. Maar het leven is aan de volhouders, nietwaar?
Traumaatje. Alweer een jaartje meer eelt over gekweekt. Al bezorgde een onverwachte ontmoeting me prompt hartkloppingen. Daar schrok ik wel van. Hoe diep zoiets blijkbaar in je lijf kruipt.
Maar dat traumaatje van mij zinkt gelukkig in het niets bij de toestand in de wereld. Zie de O. Dat zet alles weer in het juiste perspectief.
Uitstapjes met ons busje. Meer dan twintig waren het er dit jaar. Soms niet verder dan de eigen achtertuin, een enkele keer wat verder weg. We worden daar allebei erg gelukkig van.
Het bedje blijft wel erg smal.
Visvriendje. Ook alweer zo’n blogje dat de embryonale fase van losse kribbels nooit ontstegen raakte. Het was alweer van begin november geleden dat Ingrid een blog schreef over haar logeervis en hoe die nood had aan zout en een vriendje. Daarop begonnen bij mij zoveel ideetjes te stromen, maar ik heb ze laten verpieteren en nu is er bijna niets meer van over. Behalve dat ik nog weet dat ik had willen vertellen hoe onze hond Billie en onze rosse kat Sam nu al meer dan twee jaar samen onder één dak leven – elk heeft zich een verdieping toegeëigend – en nog steeds gezworen vijanden zijn. Geen van beide zou een vriendje verdragen, zelfs niet van hun eigen soort. Toen het laatst per ongeluk toch tot een close encounter kwam – Sam kwam, geheel tegen haar gewoonte in, normaal is ze superhard op haar hoede, gewoon de trap af gewandeld terwijl Billie in de woonkamer was – vreesde ik dat het katje onherstelbare schade op zou lopen, zo bruut vloog Billie op haar af en overmeesterde het schreeuwende mormeltje met een paar slagen van haar poten tot Sam hulpeloos op haar ruggetje lag met die grote hond dreigend over haar heen. Gelukkig hield geen van beide er zware verwondingen aan over, maar sindsdien is Sam toch weer haar eigen wantrouwige behoedzame zelfje.
Anyway, over dieren en vrienden had ik speciaal voor dat blogje dat er nooit van gekomen is een artikel uit De Morgen magazine bewaard over die soms onverklaarbaar diepe liefde (en rouw) van mensen voor dieren.
Deze passage markeerde ik met dikke strepen fluo: ‘Bovendien accepteren dieren ons zoals we zijn. Als je geen geld meer hebt of zwaar ziek wordt, verdwijnen sommige vrienden als sneeuw voor de zon. Mensen zullen je misschien de rug toekeren, maar een dier vindt je altijd prima zoals je bent. De hond legt zijn kop op je schoot en zal je nooit het gevoel geven dat je een loser bent. Die dynamiek zorgt ervoor dat we ons geliefd voelen en dat het leven een beetje lichter aanvoelt. Niet dat je meteen je hele leven weer op het spoor krijgt, maar de nabijheid van een dier zal je wel vaak een weldadige glimlach bezorgen.’ En let op, want nu komt het, Ingrid. ‘Ik heb het nu wel specifiek over zoogdieren. Een vis kan je moeilijk knuffelen, hoewel uit Amerikaans onderzoek blijkt dat naar een aquarium turen ook een bloeddrukverlagend effect heeft.’
Hah!
Tot zover dus alsnog een verkorte versie van de nooit-het-licht-gezien-hebbende vriendjesblog. Waar jaaroverzichten al niet goed voor zijn hè, ik sta er zelf van te kijken. Nu kan eindelijk ook dat bewaarde artikel weg. Opgeruimd staat netjes, en zo zit ik hier ter plekke dus 2023 op te ruimen om schoon schip te maken voor 2024.
En dan nog een voorlaatste keer in de stottermodus voor de V. Want dat is ook de V van Verslaving. Omdat ik daar vatbaar voor ben, heb ik me uit het Netflix-account laten zwieren waar ik al zo lang een beetje illegaal op meesurfte, en zeg ik ook die Streamz-account zo snel mogelijk op. Maar eerst Succession uit kijken 🤓
Website. Ik word een beetje ongelukkig van mijn eigen website. Ondanks alle pogingen tot herstel zitten er een paar lelijke bugs in ineens: bepaalde tekens of emoji’s herkent het systeem niet meer. Ik kan ze wel gewoon typen, maar even later zien ze er in een gepubliceerde blog helemaal anders uit. Rommelig, onaantrekkelijk en al een tijdje ook wat oubollig. En op mailtjes reageert mijn webmaster al niet meer. Komt dit nog goed?
Erg bevorderend voor het schrijfplezier is dat ook allemaal niet.
Water. (laatste stotterhapering, beloofd) Ondanks alle waterellende die we gezien hebben op het nieuws en zelfs bij goede vrienden, blijf ik water magisch vinden en zou ik er best ooit aan/in/op willen wonen. Water… ik word er erg gelukkig van.
X. Ik zat er al nooit op toen het nog Twitter heette, en laat het nu ook lekker aan me voorbijgaan. Die openbare toog – of riool zo je wil – van ongelukkigen en misnoegden.
Y. Y = Why? Waarom zit er een Y in mijn alfabet maar meer nog: waarom blijft er oorlog in de wereld? Onbegrijpelijk. Machtsgeile wellustelingen – om niet te zeggen narcisten en psychopaten – houden de wereld in hun greep en ik weet begot niet wat ervoor nodig is om dergelijke ellendelingen een halt toe te roepen. Democratie? Als het daar al niet te laat voor is.
Houd België met uw stem alstublieft vrij van Wilders-scenario’s.
Oh ja, en de Y van Yoga natuurlijk, hoe kon ik dat nu vergeten? Wekelijks een uurtje, hoognodig ter onderhoud van een lichaam dat een vijf als voordeur heeft. Een beetje soepel blijven, dat is belangrijk.
Zwerfvuil. Het is goed voor mijn dagelijks stappenquotum, maar verder word ik er niet gelukkig van. Gisteren heb ik vijf volle zakken geraapt en vandaag, op de route die ik afgelopen week al twee keer onder handen heb genomen, had ik weer een volle zak. Om moedeloos van te worden. Het nut van de beweging wordt volledig teniet gedaan door de zinloosheid van de exercitie.
De gekste dingen vind ik: niet een maar twéé siervelgen, een vol pakje sigaretten (alvast voor de goede voornemens om per 1 januari te stoppen met roken?), luiers, een porseleinen bord, veel te veel bommetjes, compleet doorweekt, ongebruikte pakjes mondmaskers, een fles lenzenvloeistof, een fietsslot, een twintig frank stuk en één gette die even later van mijn eigen husbandy bleek te zijn… verloren op zijn wandeltocht met Billie. Zo is de cirkel weer rond.
Maar al dat zwerfvuil rapen is compleet nutteloos en zelfs contraproductief, aldus Arjen van Veelen, hierboven genoemde schrijver van Rotterdam.
Wij zwerfvuilrapers zijn volgens hem medeplichtig aan het verhullen van de schade die al dat plastic veroorzaakt aan het milieu. Want doordat we het opruimen, wordt het probleem minder zichtbaar en dus minder prangend, en kan de plasticindustrie lekker doorgaan met doen alsof er weinig aan de hand is.
Maar wat moet je dan? Laten liggen is geen optie, ik kan de aanblik niet verdragen.
Dus ruim ik op en probeer de moed erin te houden. De nieuwe MijnMooieStraat app is daarbij een prachtig hulpmiddel. Maar de versleten elastiek van de ring die mijn zwerfvuilzakken openhoudt is dat niet. De zakken vallen eruit als ze nog niet half gevuld zijn. En de tenniselleboog die ik voel opkomen door al dat geprik en gesjouw helpt ook niet.
Maar ach, de vakantie is alweer bijna om, het jaar is bijna uit, bloemen verwelken en scheepjes vergaan, maar al dat zwerfvuil blijft eeuwig bestaan.
En hoe verdorie kom ik nu van een jaaroverzicht weer uit bij dat zwerfvuil geneuzel? Sorry daarvoor.
Voor iedereen alvast een fijne jaarwisseling en de beste wensen. Maak er iets moois van.
(En ga plasma geven, mediteren of zwerfvuil rapen 😅)
Mooi jaaroverzicht. Ik had het precies gemist. De melding van een nieuw schrijfsel kwam precies weer niet door? Of ik heb het gemist, dat kan ook…
Of het loopt weer mis met de meldingen, kan best hoor, want ik zag inderdaad minder reacties en dat is meestal een teken aan de wand.