Nou moe, lente hoor. Begint het nog te regenen ook als ik dochter naar school fiets. Daar kan mijn dikke donsjas – ja dat is nog echt nodig – helemaal niet tegen.
Dochter wilde vandaag perse in het groen naar school. Dat heeft de juf gevraagd om het nieuwe seizoen te verwelkomen. Groene broek, fluogroen T-shirt en groene trui. Ze blijkt de enige op school te zijn. Domper op de feestpret.

Nochtans was de dag beloftevol begonnen. Ik was vroeg opgestaan en met drie fleecetruien over elkaar aan buiten gaan mediteren op het terrasje. Dat was heerlijk, zo met al dat vogelgefluit. Tot mijn benen wel erg pijnlijk werden, en ik begon te vermoeden dat ik de timer vergeten had aan te zetten…

Op school aangekomen, kus ik mijn groene meisje gedag en blijkt de regenbui alweer gestopt. Dus ga ik mijn rondje rennen, zoals het plan was. Het blijft gelukkig droog en de vogeltjes doen erg hun best. Onderweg maak ik in gedachten eindelijk een tassenkeuze voor het inpakken zometeen. Ik ga vijf dagen op nascholing en kiezen welke tassen mee moeten, vind ik altijd het lastigste. Een net avondtasje voor het diner, een rugzak voor buiten als we de hort op gaan, een handige tas voor de pennen en papieren bij de workshops, en is nou een rugzak of een postmanbag handiger? En wat draag ik het liefst of ziet er het leukst uit? Zucht. Mannen hebben het toch een stuk makkelijker.

En dan ineens zie ik het.
Terwijl ik yogagewijs halverwege in het bos doe alsof ik een kaars ben en probeer niet om te vallen, komt de zon door de takken piepen. Ze verlicht de regendruppeltjes die aan de takken hangen en tovert zo duizenden diamantjes tevoorschijn. Het mostaptijt op de bodem licht op en kleurt, welja, lentegroen. Merels fluiten, een kraai krast en in de verte kraait een haan. De zon verwarmt mijn buiten- en binnenkant.
Het is lente. Mijn favoriete seizoen.

Ik vervolg mijn looprondje en daar vallen de regendruppels opnieuw. Geen nood. Ik heb mijn voorproefje al gehad.