Al na twee minuten mediteren rollen de tranen over mijn wangen. ‘Tranen van gevoel lopen over mijn smoel’: een gevleugelde uitspraak van mijn oma zaliger, die grossierde in dat soort laconieke maar o zo ware uitspraken. Maar het zijn niet dat soort tranen op mijn smoel nu. De avondmeditatie is net begonnen in de mindfulness retraite waar ik welgeteld anderhalve dag aan deelneem en ik vecht hard tegen een opkomende nies. Gisteren nog grieperig in bed met een kop vol snot, maar vandaag hersteld genoeg om toch te starten aan de retraite waarvoor ik me ingeschreven had.
Het onderdrukken van de nies lukt, ik kan me weer richten op de stem van Edel Maex die ons meeneemt in de betekenis van een retraite. Jezelf terugtrekken, zegt hij, is een manier om even uit de wereld van lukken en mislukken te stappen. Even op jezelf terugplooien en kijken wat er in je hart en hoofd leeft. Hij drukt ons op het hart om dat vooral met oneindige mildheid en respect te doen. ‘Als je het hier al niet doet, respect voor jezelf opbrengen, wat moet dat dan zijn in de ‘wereld van lukken en mislukken’?’ zoals hij de wereld buiten de meditatie altijd noemt. ‘Op je kussen is er even geen lukken en mislukken. Op je kussen mag je gewoon zijn.’
Een andere zalige uitspraak van mijn oma, was deze: ‘Het raakt mijn koude kleren niet, laat staan mijn vurig binnenste’. Ah, en hoe vurig blijkt dat binnenste steeds als ik op mijn kussentje zit. Emoties rollen af en aan, en keer op keer brengen adem en aandacht die stormpjes tot rust.
‘Maar Martine, jij denkt daar allemaal veel te diep over na’, merkte mijn nuchtere collega van de week een keer op naar aanleiding van een discussie. Dat was zo’n heerlijk heldere vaststelling dat ik haar ter plekke wel een klapzoen op haar beide wangen had willen geven. Het haalde meteen de angel uit de hele discussie.
Praten helpt. En mediteren ook. Ik zal wel altijd een gevoelsmens blijven, en zal altijd wel last hebben om dat te laten blijken. Als iemand mij kwetst, zweet ik de pijn wel uit op mijn kussentje en oefen daar de kunst van het begrijpen en vergeven.
Maar vandaag, hier buiten de wereld van lukken en mislukken, is het me toch gelukt. Om die nies binnen te houden in ieder geval.
Dat vier ik met een Westmalle Trippel die me ocharme twee euro kost. Het heeft zo zijn voordelen om vlak naast de abdij op retraite te gaan. Ik ben meteen verzekerd van een goede nachtrust, en dat griepstaartje zal morgen ook wel over zijn.
Lichtjes wiegelend loop ik naar m’n nonnenkamertje. Ook dat lukt nog. Net.