Er was eens een wijze zenmeester. Bij wijze van ochtendgymnastiek rende hij elke ochtend een rondje om zijn eigen ego. Elke ochtend moest hij halverwege bekaf opgeven en het hele stuk weer terug rennen. Er was geen rondkomen aan.
Deze quote ging niet over hem, maar zo’n zenmeester heb ik gekend. Ik ging bij hem in de leer op het moment dat mijn leven wat over de rand liep en ik niet zo goed wist waar te beginnen met hozen.
Deze blog verscheen eerder op Medisch Contact. Lees hier verder.
Zo(!) herkenbaar Martine! Ook ik heb me al weer jaren geleden losgeworsteld!
Hoi Theo, ik heb nog meer gelijkaardige reacties ontvangen… Wat triest eigenlijk he? Dank voor je reactie en een hartelijke groet.