‘Volgend jaar ga ik niet meer mee! Elke keer als ik op scoutskamp ga, gaat er iemand dood. Vorig jaar opa, en nu misschien Bennie.’
Ben is de opa, Bennie is het bruine konijntje dat Stella in 2013 kreeg voor haar zevende verjaardag, samen met zijn zusje Roosje. Helemaal in de wolken was Stella, nu ze eindelijk huisdiertjes kreeg. Bennie en Roosje waren toen twee jaar oud.
Roosje stierf vorig jaar aan een enorm gezwel in haar buikje, en nu gaat het met Bennie ook niet goed.
We zitten op de fiets, zij bij mij achterop, en ik breng haar naar de afspraakplaats waar de bus naar het scoutskamp vertrekt.

‘Mama, houden jullie Bennie wat extra in de gaten?’ heeft ze me net gevraagd, ‘hij heeft al twee dagen niet van zijn wortel gegeten en toen ik hem vanochtend brokjes gaf, kwam hij ook al niet naar het kommetje.’
Even later zwaai ik haar uit als de bus vertrekt, een knuffel kan er nog maar met moeite af, dat hoort erbij als je twaalf bent.

Twaalf!… Stella was een maand of drie toen opa zijn eerste chemo kreeg:

Opa  overleed vorig jaar.
Wat een verdriet had Stella.

Wim heeft toen de tour van België en Nederland moeten doen om alle kinderen op te halen. Wouter zat op het WK frisbee in Veenendaal, en kon daar toch al niks meer betekenen in de match Nederland-België omdat hij al frisbeeënd zijn duim in de grond geboord had met een breukje als resultaat. En Stella was op scoutskamp in Doornik. Wel of niet op kamp en tornooi vertrekken was nog geen makkelijke beslissing geweest toen we net te horen hadden gekregen dat opa hard achteruit ging.

Na het eerste verdriet om opa die er niet lang meer zou zijn, was Stella vooral in beslag genomen door voor een elfjarige belangrijke zaken:
‘Mag mijn juf naar de begrafenis komen?’
‘Komt Rosalie nu nog wel slapen de dertiende?’ (want dat logeerpartijtje van haar favoriete nichtje ging ze zich niet zomaar door de neus laten boren)
‘Mogen wij iets zeggen in de kerk zoals bij oma toen?’
‘Gaan we vandaag al samenkomen?’
Maar toen opa gestorven was en nadat Wim zich 650 kilometer later bij ons voegde met teneergeslagen kindertjes, had ons grote kleine meisje veel troost nodig.

Dat zal ze nu ook nodig hebben.
Want toen ik thuis kwam na Stella op de bus uitgezwaaid te hebben, bleek Bennie al dood in zijn hokje te liggen. Geen dure reddingsoperatie deze keer, net als nog maar een paar maanden geleden. Stella had hem er toen door gesleurd na een operatie en een nachtverblijf onder de warme lamp bij de dierenarts. Ze had hem elke dag zijn medicijnen gegeven en hem met een spuitje gevoed. Omdat het buiten te koud was, sliep hij in de berging. En wonder boven wonder overleefde het beestje het toen. Maar deze keer is hij ons te snel af geweest: als een konijn ziektetekenen vertoont, is het meestal al te laat.
Arm konijntje, ocharm mijn lief Stellabellaatje.

Opa kreeg vorig jaar zijn plekje naast oma. Bennie werd in het grafje bij zijn zusje gelegd.
Opa werd 86.
Roosje zeven..
En Bennie bijna acht.
Dat is veel leed in een leventje van nog maar twaalf.