Ooit had ik een mooi lief. Ik was het helemaal vergeten.
Bij het opruimen kwam ik deze foto terug tegen. Mijn blik bleef eraan haken.
Mooi hè, die man van mij, toen we nog jong en onbezonnen waren?
Tuurlijk, het is ook het pak, de setting, de krant, het kopje koffie en die prachtige Bourla. Maar toch. Vertederd denk ik terug aan de groentjes die we toen waren. Jeugd flatteert altijd.
De foto is van een oefenreportage voor onze trouwfoto’s. De fotograaf die we gekozen hadden, zocht modellen: ze wilde foto’s maken om met vers materiaal te kunnen uitpakken op een trouwbeurs. En wij waren maar al te graag bereid om te oefenen.
We trouwden dus, bouwden, kregen kinderen en kilo’s. We kregen er vanalles bij, alleen het haar werd steeds minder.
We veranderden. Vanbinnen en vanbuiten. Maar ook weer niet zo heel veel.
In de man die lief en leed met me deelt, zit nog altijd dat jongetje op de rand van de volwassenheid.
Rest slechts één vraag: hoe kon zo’n schone jongeling vallen voor dit lelijke eendje met brillenglazen als steriliseerbokalen en de biergarten-vlechten van een voldragen Heidi -in-de-bergen?
Nu wil ik hier hier niet zo ver gaan om te beweren dat het lelijke eendje een mooie zwaan is geworden, maar enfin, als ik me prinsesselijk over de trappen van het koninklijk paleis ga draperen (lees daarover mijn blog ‘meet the royals’), dan ook maar met deze kop op het internet.
Waarvan akte.
