• 

• 

God save the queen en haar eindeloze benen. Wat is ze mooi, ‘ons’ Mathilde! Ik heb het voorrecht en het genoegen gehad om haar van dichtbij te mogen bewonderen en het moet gezegd: ik was een beetje starstruck.
Van haar, van haar oudste dochter, prinses Elisabeth, van de keverzaal, van de muziek en van het eetbare goud. Maar daarover straks meer.

Manlief heeft gewoon zijn werk gedaan, en heeft dat blijkbaar zo goed gedaan dat bij ons een uitnodiging in de bus viel voor het jaarlijkse kerstconcert op het paleis. Met dat kerstconcert bedankt het hof alle mensen die in het afgelopen jaar hebben bijgedragen  aan de goede gang van zaken in het dagelijkse koninklijke reilen en zeilen.
En ik mag mee.

Opgewonden als een kind aan de vooravond van Sinterklaas, bijt ik in de lingeriewinkel ei zo na het puntje van mijn tong eraf om er niet uit te flappen dat ik kousen kom kiezen omdat ik naar het paleis mag!
Gek toch wat zo’n uitnodiging met een mens doet. Ik ben helemaal niet zo koningsgezind – heb er ook weinig tegen – maar ik word helemaal blij en uitgelaten in het vooruitzicht de koninklijke praal en pracht van nabij te kunnen bewonderen. Nu had ik koning Filip dit jaar nóg al eens in levende lijve gezien toen hij kwam spreken bij de plechtige opening van het academiejaar aan de KMS afgelopen september. Met zijn warme woorden voor al die nieuwe officiersstudenten, waaronder mijn zoon, had hij mij al een beetje ingepakt, maar dit was toch nog een stationneke verder. We werden nu verwacht op Paleizenplein nummer 1, den bureau dus.

Ik douche uitgebreid, scheer mijn oksels, mijn benen en mijn bikinilijn (al denk ik niet dat daarop gecontroleerd zal worden bij de ingang), check extra op weerspannig wenkbrauw- of neushaar en knip zelfs mijn kapsel (welk kapsel??) bij… Ik heb mijn kappersafspraak moeten annuleren vanwege deze uitnodiging, agendaconflictje. Ik twijfel nog even welke schoenen het beste bij mijn jurk passen – de uitnodiging vermeldt ‘stadskledij met klassieke schoenen’ als dresscode – en nagels lakken schiet er helemaal bij in.
We zijn aan de late kant en door de regeringscrisis zit Brussel nog dichter dan anders: om de haverklap moet er een rijstrook vrijgemaakt worden voor de ene of andere excellentie die zich onder begeleiding van blauwe flikkerlichten naar belangrijke afspraken haast. Het schiet niet op.

Gelukkig zijn we net op tijd. Ik moet nog even naar het koninklijke toilet, en ontdek al snel dat koninklijke cinema ook maar cinema is: bij de damestoiletten is het net zo lang aanschuiven als bij alle andere damestoiletten in het land, en in de concertzaal zit het stel naast mij continu – maar echt non-stop – op zijn GSM te tokkelen. Twitter en Facebook zijn belangrijker blijkbaar dan de prachtige kinderstemmen van het Kinder- en jeugdkoor van de Munt.

• 

• 

De muziek is subliem, ik geniet ervan tot in de toppen van mijn tenen. We zingen zachtjes mee met ‘Stille Nacht’ en drinken champagne en smikkelen van de exquise hapjes waar maar geen einde aan lijkt te komen. De brigade bedienden loopt af en aan en verwent ons met de fijnste culinaire hoogstandjes.

• 

• 

Oh en dat goud? Bladgoud op de mini-eclairs op de zilveren plateaus van het dessertbuffet. 
Het was een sprookje.
Echt.
Een sprookje.

PS: je kúnt op kerstdag natuurlijk kijken naar Jani die met Niels Albert ongetwijfeld hilarische TV heeft gemaakt, maar je kan ook kijken naar dit koninklijk kerstconcert waar wij getuige van mochten zijn: Kerstconcert in het paleis op 25 december om 14.40 uur op Eén.
Of je kunt ze gewoon allebei bekijken.