‘U zit hier altijd zo ijverig te tokkelen op uwe computer, of in een schriftje te pennen. Werkt u voor de gemeente misschien?’
‘Neenee, zeker niet.’
‘Gij zijt toch geen recensent ofzo?’ De chef van brasserie Veldekenshof houdt aan, dus antwoord ik maar gewoon naar waarheid: ‘Ik schrijf blogjes en columns, gewoon voor mezelf, voor het plezier.’
‘Aha, kunt ge dan eens niet iets schrijven over Veldekenshof?’
Hmm, daar heb ik eigenlijk niet zoveel zin in: het is hier nu vaak heerlijk rustig – al deed hij net nog zijn beklag over de drukte van afgelopen zondag; 130 couverts! – en dat vind ik altijd de fijnste plekjes.
Wij hebben niet dezelfde belangen, zoveel is duidelijk.
Maar ik ga er wel graag eten, de sfeer zit goed, de inrichting is prachtig, het terras is momenteel het beste plekje van Turnhout en de koffie is uitstekend. Vaak zijn de koekjes bij de koffie zelfgebakken en overheerlijk dus dat wil ik allemaal wel schrijven. Als de mensen mij verder maar met rust laten, vind ik het best.
‘In het weekend is het druk genoeg, maar in het begin van de week mag er wel wat volk bij,’ zegt de chef, ‘schrijf dat maar op.’
‘En wat schuift dat?’ vraag ik als een volleerd onderhandelaar.
Daar moet hij even over nadenken. ‘Ne koffie, is da goe?’

Voor gratis koffie doe ik alles. Bij deze.