adem of ik schiet

Afbeeldingsresultaat voor free image glock

Wij zijn een schietgraag gezin. En dat zeg ik niet eens omdat Top Gun onze all time favourite gezinsmovie is – het was onze eerste date – en ieder van ons de dialogen in die film woord voor woord kan meelippen. Dat zeg ik omdat vader, moeder en één zoon al de nodige kogels hebben afgevuurd en kruitdampen hebben gesnoven.

Tijdens de blauwe maandag die ik als militair op de KMA in Breda doorbracht, bleek ik een goeie schutter. Dat was ook meteen het enige waar ik goed in was, want voor de rest was ik het kneusje van de groep. Wat overigens de pret niet mocht drukken, ik heb er een heerlijke tijd gehad.
Maar het pistoolschieten was toch echt mijn favoriet. Met mijn Glock, die ik volledig uit elkaar kon halen en geblinddoekt weer in elkaar kon zetten, schoot ik zonder verpinken recht in de roos. Keer op keer.
(Toevallig las ik net de geweldige titel van een bundel van schrijfster Manon Duintjer: Mannen jagen, vrouwen schieten raak. Die Manon heeft een goede kijk op de zaak.)
Ik had dus een kortstondige affaire met mijn Glock, manlief zat altijd bij de schietploeg in zijn actieve militaire tijd en mijn zoon die nu op de officiersschool in Brussel zit, kan zijn lol niet op als hij weer de hei op mag om te gaan schieten. De FNC, de Scar en de Minimi hebben voor hem geen geheimen meer.
Maar manlief haalt de topscore in de lijst van wolfijzers en schietgeweren waar hij al mee gevuurd heeft: GP, FNC, FAL, FALO, MAG, LAW, Vigneron, seinpistool, L7A4, UZI, FAMAS,… Ik wist niet eens dat er zoveel wapentuig bestond. Wapentuig met bedenkelijke associaties maar daar wil ik het hier niet over hebben. Ik wil het hebben over het pure plezier ervan.
Schieten is echt verschrikkelijk leuk om te doen, zolang het maar niet ‘voor echt’ is.

Als ik er nu zo over nadenk, dan had mijn schiettalent misschien veel te maken met een ander talent, in de dop aanwezig maar nog niet tot volle wasdom gekomen: mijn zen- en mindfulnesstalent.
Want voor wie nog nooit een pistool of geweer gehanteerd heeft, mag het vreemd klinken, maar het belangrijkste van schieten is de ademhalingstechniek. Hoe beter je die onder controle hebt, hoe preciezer je kan richten en raken. Die ademtechniek had ik meteen onder de knie, en daardoor werd ik de beste schutter van ons klasje.
En wat is zen anders dan gaan zitten en ademen met volledige aandacht?

Het schieten leerde ik in 1997, zen kwam pas tien jaar later, en nog later kwam daar ook de mindfulness bij.
Met schieten ben ik al lang opgehouden, maar mediteren doe ik nog haast dagelijks, daar stop ik nooit meer mee, want adem en aandacht maakt alles beter. Zelfs schieten.


Geplaatst in: Blog

Een gedachte over “adem of ik schiet

Geef een reactie

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.